Την παγίδα σου την ξέρεις, την έχεις στα δύο μέτρα φυτεμένη. Για όσο χρόνο σου απέμεινε, σκέψου και πράξε ανάλογα. Να χωθείς στα σκοτάδια, να ξεκινήσεις παλμούς, τράβα στον δρόμο σου και μην κοιτάς εμένα. Ήχος απασφάλισης και το μυαλό σου πάει όλο στο κακό, μα ήταν μονάχα η κίνηση για να σε φτάσω. Έχει σημαδευτεί η στιγμή από δύο παρουσίες και έχει στιγματιστεί το κορμί από τούτη σου την ματιά. Για όσο ακόμη η χάρη σε προστατεύει από όσους ρωτούν, δώσε τόπο στην οργή και απομακρύνσου από την μάχαιρα.
Τα ίχνη οδήγησαν σε δάσος, το αίμα του φάνηκε να μοιάζει με ποτάμι και η ροή του μονοπάτι για να φτάσεις σε όχθη, σε σώμα που όσο και αν προσπαθήσεις δεν θα του μοιάσεις σε αντοχή, σε καρτερικότητα.
Κρύψου, όχι όμως εκεί που σε περιμένουν όλοι, αλλά στην πρώτη γραμμή. Εκεί δεν θα σε ψάξει κανείς.
Τα ίχνη οδήγησαν σε δάσος, το αίμα του φάνηκε να μοιάζει με ποτάμι και η ροή του μονοπάτι για να φτάσεις σε όχθη, σε σώμα που όσο και αν προσπαθήσεις δεν θα του μοιάσεις σε αντοχή, σε καρτερικότητα.
Κρύψου, όχι όμως εκεί που σε περιμένουν όλοι, αλλά στην πρώτη γραμμή. Εκεί δεν θα σε ψάξει κανείς.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου