Tα λόγια θα πεις πως πληγώνουν, αλλά την ψυχή μου έλα και δες που στέκεται ματωμένη για την δική σου αγάπη. Έμοιαζαν αιώνες τα χρόνια που πέρασαν σαν σε αντίκρισα. Ένιωσα την ύπαρξή μου να μηδενίζει στιγμές και όσα θεωρούσα πως την έννοια του έρωτα φυλάκιζαν, γιατί μάτια μου για σένα αναστήθηκα.
Δάκρυ που στάζει μαύρο, γιατί η αγκαλιά σου λείπει από το πλευρό μου.
Ο χωρισμός θα πεις πως είναι αδιέξοδο, μα νιώσε με που σου γράφω και πιστεύω πως είναι η τελευταία μου ελπίδα το φιλί σου.
Δώσε μου δύναμη να είμαι δίπλα σου, δώσε μου μια ευκαιρία να πω πως δεν είσαι όνειρο, μα η ίδια μου η ζωή.

υγ: αφιερωμένο στην Αρετή!