Αρραβωνιάσματα

Κοιτούσε το φόρεμα και εκείνος χάζευε εκείνη. Μετρούσε τα δάχτυλά της, το πάχος γύρω από τα κόκκαλα, λες και εκείνη την στιγμή έπαιρναν τα δείγματα για το ράψιμο. Ήθελε να ήταν μονόχρωμη η βραδιά και μονοπρόσωπη. Να τελεστούν όσα έπρεπε, αλλά εκείνη να παρευρισκόταν μόνο στην χαιρετούρα και στην δεξίωση, πως αλλιώς θα χειροκροτούσε;
Κοίταζε τις λεπτομέρειες και εκείνη χάζευε την μορφή του. Περιέγραφε στον εαυτό της το μήκος των μαλλιών του, το πως έδενε το χέρι του γύρω από την μέση της, λες και ήταν η ώρα της απογραφής των σφυγμών. Ήθελε να ήταν χλωμός και να ακουμπά σε χρώματα δικά της. Να ειπωθούν όσα πρέπει, αλλά εκείνος να είναι ελεύθερος να κάνει μια ακόμη πρόταση για φυγή στα μάτια της, πως αλλιώς να την κρατούσε!
Έδωσαν χέρια, πιάστηκαν μοίρες και φιλιά γύρω τους και πάλεψαν για την πρωτιά στα δαχτυλίδια.
Διάλεξαν χρυσό, διάλεξαν πέρλες και διαμάντια. Ένα για το σώμα να φυλά, ένα για την αγάπη, πολλά για την ψυχή.
Όλα υπήρξαν σιδερωμένα, ατσαλάκωτα και στρωτά κι ας είχαν βγάλει από πάνω τους τα κουρέλια μια στιγμή πριν από το φινάλε.