Κάμαρα

Ήρθε η νύχτα και αυτό συνέφερε την σιωπή. Διάλεξε μεριά και γωνιά και ξάπλωσε σε απέραντο στρώμα, να πηγαινοέρχεται στα στενά δρομάκια που στοίχειωναν ένα κάστρο.
Εγώ απλά κοιτούσα τον πόνο της που δυνάμωνε και μετρίαζε τα θέλω της, μέσα σε μια πικεδένια κουβέρτα, που την τύλιγε και ένιωθε την θέρμη μιας εστίας.
Το φεγγάρι να γυρέψεις. Είναι ένας λόγος να μην κοιμηθείς ούτε απόψε και να φυλάξεις τις άκρες σου από ανθρώπου χάδι.
Ήμουν ένα με την περιγραφή της μορφής μου και παρακαλούσα να αισθανθώ κάτι να σαλεύει εντός και εκτός συνόρων.
Η νύχτα είχε συμφωνήσει να κάτσει κοντά μου, να παίξει δυο νότες από αστέρια, τόσο όσο για να μην παραπονεθώ.
Σου έμεινε ο χρόνος αμανάτι,  να προτρέχει, να σκοντάφτει και να αργοπορεί, μόνο όταν τον εγύρεψες.