H ψυχή μου έμενε πάντα δυο τετράγωνα πιο κάτω απο μένα, να είμαστε σε απόσταση, να μην φτάνει να μου ζητήσει. Της άρεσε να χαζεύει με τις ώρες, να γυρνά στον κόσμο και να δηλώνει πως είναι ανεξάρτητη από μένα. Δυο πνοές πιο εκεί ζούσε και το όνειρο μαζί της και ήταν ωραία. Κάπως ρύθμιζε τον χρόνο και έβρισκε χαραμάδες, τις ζωγράφιζε νομίζω και ο κόσμος έμοιαζε να περισσεύει σε μέρα λογική, μα η νύχτα ήταν δικό της τέχνασμα.
Η ψυχή μου κοντοστεκόταν δυο τετράγωνα πιο πέρα από μένα και ρύθμιζε τα φανάρια στην διασταύρωση. Ισορροπίες έβρισκε και μοίραζε και όλα ήταν καλά.
Σαν γύρισε σπίτι, πρώτα από όλα με κοίταξε, με επεξεργάστηκε και σαν της θύμησα ό,τι δικό της, κάθισε αντίκρυ μου, να χαζεύει τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα μου για εκείνον.
Της είχε λείψει η λεπτομέρεια της μορφής του, η όψη των ματιών του και ο τρόπος που αγκάλιαζε την νυχτιά με μια κίνηση.
Ήρθε και μου θύμισε, πως για να ήρθε, είναι γνώριμη από παλιά και μόνο εκείνη θα σκαρφάλωνε δυο ορόφους μόνο και μόνο για να με δει και να μου πει πως θα ξανάρθει, μιας και μένει εδώ κοντά.
Η ψυχή μου κοντοστεκόταν δυο τετράγωνα πιο πέρα από μένα και ρύθμιζε τα φανάρια στην διασταύρωση. Ισορροπίες έβρισκε και μοίραζε και όλα ήταν καλά.
Σαν γύρισε σπίτι, πρώτα από όλα με κοίταξε, με επεξεργάστηκε και σαν της θύμησα ό,τι δικό της, κάθισε αντίκρυ μου, να χαζεύει τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα μου για εκείνον.
Της είχε λείψει η λεπτομέρεια της μορφής του, η όψη των ματιών του και ο τρόπος που αγκάλιαζε την νυχτιά με μια κίνηση.
Ήρθε και μου θύμισε, πως για να ήρθε, είναι γνώριμη από παλιά και μόνο εκείνη θα σκαρφάλωνε δυο ορόφους μόνο και μόνο για να με δει και να μου πει πως θα ξανάρθει, μιας και μένει εδώ κοντά.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου