Τσακμάκι

Πλησιάζοντας με κοφτές ματιές θα αντιλαμβανόσουν τόσο το μαύρο, όσο και το λευκό στα μάτια του. Προσπέρναγε τους πάντες, δεν ρώταγε τι και πως, απλά ερχόταν κατευθείαν στο μοναδικό άτομο που τον ενδιέφερε πραγματικά.
Έφερε δυο σημάδια στην πλάτη του, ανάγλυφα, αν σε άφηνε να αγγίξεις.
" Έντονη η γραφή σου", αυτό είχε καταλάβει, αν και δεν είχες σπάσει καμία μύτη από τα μολύβια σου, δεν είχες πατήσει πάνω στο παρελθόν για να τονίσεις, πως αυτό που ένιωθε ήταν ανάγκη, όχι φιλί.
Τον έβαλε να κάτσει δίπλα της, όσο εκείνη μουτζούρωνε σελίδες από τις ζωές των περαστικών. "έχεις γούστο". αυτό ήθελε να της τονίσει, λες και είχε περισσέψει ατάκα από τα ψες, αλλά χαμογέλασε και συνέχισε να του δείχνει τα αποτυπώματά της, πάνω στην πλάτη του. Ήταν ανάγλυφα, έντονα, λες και του τα είχε ζωγραφίσει.
Χαιρετίστηκαν στα χείλη, σταύρωσαν τα πανωφόρια τους και κατηφόρισαν τον δρόμο που ήρθε.
Του άφησε ενα τσιγάρο στην τσέπη και κράτησε το τσακμάκι.