Πυρήνας

Θα έχεις υπάρξει εκεί, στο σημείο που κόσμοι  θα ενώνονται, που όλα θα καταργούνται, εκεί που δεν θα σε αναζητήσει κανείς. Ζέστη το μόνο που νιώθεις, όταν κυλούν τα δάχτυλα ανάμεσα σε ωκεανό. Οι σκέψεις ανύπαρκτες για κλάσματα, δάκρυ δεν θα ξεχάσουν ποτέ κι ας σου το έχουν τάξει. 

Θα έχω χαθεί εκεί, στο κέντρο σου, αν και το πόρισμα θα ανακοινωθεί σε όλους " ανέκαθεν". Δεν θα κατανοήσει κανείς, πως αναπνέεις από  τα τοξικά, τις αναθυμιάσεις, μα δεν θέλω κανείς να με νιώσει, γιατί δεν θα αντέξει ουδείς.

Θαλπωρή σε τούτη την κομβική στιγμή, μια γουλιά φιλιά και εξακολουθώ να στέκομαι όρθια στην παρουσία σου, στην θέα ενός τοπίου που δεν πρέπει ούτε πέρα από τον ορίζοντα να ξεκουράζεται.

Όλα εδώ συμβαίνουν, εδώ ενώνονται.

Αγρίμι

Άλλο πάλι και τούτο, να πιστεύεις στα όνειρα, εσύ που τα απαρνιέσαι. Ξέρεις το πεπρωμένο σου, εσύ που αντιδράς σε όλα, που θα τρέξεις πιο μακρυά κι από το φευγιό σου. "Κακός μπελάς", έτσι σε αποκαλούν, μόνο έτσι ηρεμείς, να μην σε κατέχει κανείς, να είσαι σώος στην γραμμή. Βρε, τι είν' τούτο πάλι! μοναξιές σε ακρογιαλιές βραδιάτικο, ενώ ολάκερη μέρα τριγυρνάς σε δαύτες. Η αλμύρα τραβά χαρακιές σε δέρμα, σημάδια να αφήσει, να θυμίζουν κάτι από όλο αυτό. Πληγιάζει και κοντοζυγώνει το φως, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου, να μην δεις. 

Δεν φοβάσαι το σκοτάδι, απλά αυτό είναι που σε ξυπνά.

Είμαι εδώ κι εκεί, σε λόγια, σε στιχάκια και τραγουδώ στιγμές για να βρω βλέμμα σε σιωπές. Είμαι εδώ κι εκεί, σε σκόρπιες λέξεις και μορφές, σε δικά σου τερτίπια, σε δικές σου ενοχές. Και νοσταλγώ τα χάδια, μα πιο πολύ τις αγκαλιές και ξενυχτώ τα βράδια, γιατί ανοίγουν οι πληγές, μα δεν πονώ, ορκίζομαι, και την καρδιά κλείνω. Η ψυχή μονολογεί στο καταφύγιό της. Είναι κενό, μαύρο, σκοτεινό, μακρυά από όλα, σιωπηλό. Φωνή αν βγάλεις δεν θα ενοχλήσει, δεν θα φέρει μορφή, δεν θα κουράσει.

Είμαι εδώ, όπως τόσα χρόνια, χωρίς αλλαγή παραστάσεων, μονάχα ανάπαυλες σε βροχή. 

Αφημένη στα ίχνη σου να πλέκω εγκώμια, να ταξιδεύω στην μορφή σου. Καταλήγω στα μάτια σου που δεν τολμώ ποτέ να κοιτάξω, μονάχα φευγαλέα. Παιδί που όνειρα κάνει και έχει τόση φαντασία, αλλά το πρωί δεν τα θυμάται, σαν ξαπλώσει για βράδυ, θα φτιάξει καινούρια να δρομολογήσει εξωγήινους.

Πρακτικό ενός μονολόγου αφημένο δίπλα μου στο προσκέφαλο, καθώς προσπαθώ να θυμηθώ τις ατάκες μου, να είμαι εντάξει. Αφημένη έξω στο μπαλκόνι να χαζεύω τον ουρανό, αλλάζουν σχήματα τα σύννεφα, κυλούν πάνω του και θα κρύψουν για λίγο το αστέρι μου. 

Αφηρημένη η παρουσία μου, στην σκέψη της απουσίας σου, να αγγίζει θάλασσα.

Βράχος στην μέση του πελάγους, έτσι είμαι και έτσι νιώθω. Ακίνητη αιώνες κι όμως ήρθε και με άγγιξε κύμα που μίλια ταξίδεψε, μην γνωρίζοντας και το ίδιο. Αντέχω, έτσι είμαι, από ύλη σκληρή, μονάχα η αλμύρα να αφήνει σημάδια, σαν πει να σωθεί το νερό. Και γυμνώνεται μόνο σε άμπωτη και απομονώνεται μόνο σε παλίρροια.

Βράχος είμαι, που θα γίνει άμμος στους αιώνες, να φτάσω σε ακτή, να αγγίξω νερό και παρουσίες, να με πιάνουν χέρια και να αλλάζω μορφή.

Σε φοβίζει η αλήθεια, γιατί ξέρεις πως θα στην ξεστομίσω και σε αυτήν θα σε νανουρίσω, όχι με φιλιά μα με χάδια, όχι με λόγια, μα με ψυχή.

Ισορροπία

Αποσυνδέεσαι και επαναφέρεσαι στην ζωή με ένα φιλί. Απλότητα στις κινήσεις και να ήξερες από που προέρχονται. Μονάχα αυτή την στιγμή θυμάσαι και η ανάσα δεν αργεί να κυλήσει στις φλέβες σου. Είναι εύκολο να ψαχουλέψεις στην άκρη των ονείρων, κάπου μεταξύ αληθινού και φθαρτού, δίχως να κάνεις ευχές. Εικόνες, ακροθαλασσιές, βράδια με φεγγάρι και ορίζοντας φωτεινός που σε ελκύει όλο και πιο πολύ. Απομάκρυνση και επαναφορά στον παρόν με ένα χάδι. 

Είναι απλό και βατό, μια μετάβαση στην όψη σου και εκμηδενίζονται οι αποστάσεις, ο χρόνος.

Φωνάζει η μάνα σε έναν απένταρο, στον ζητιάνο να δώσει φως και να καταλαγιάσει η σιωπή που ηχεί πιο δυνατά από αυτές τις κόρνες. Εκεί που δεν το περίμενες μια ματιά καθάρια. Πως έπρεπε να ήμουν; απόμακρη; ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν ήξερα πως να έβρω την μορφή σου νωρίτερα. Τόσα πολλά κατακλύζουν το μυαλό, γιατί η ψυχή έχει παραλύσει από τα φιλιά. Τι είναι πιο δύσκολο δεν μπορώ να σου πω, γιατί θα τολμήσω να υποστηρίξω, πως  το να νιώθεις πως είναι η ζωή να σου χαμογελά με δάκρυ στα μάτια, είναι ευλογία. Έχεις κάτι να χάσεις; είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

Σε κάτι ελπίζεις, σε κάτι εύχεσαι και ας μην το μαρτυράς, ξέρω.

Πες μου τι σου λείπει από όλο αυτό και θα σου πω και εγώ την σκέψη μου. Ξέρω δεν είμαι η πραγματικότητά σου, πως είμαι το φευγιό σου, για αυτό μίλα μου, δεν υπάρχει φόβος, όλα θα ξεχαστούν. Έχει σημασία το τέλος, όταν έχεις νιώσει μια αγκαλιά, χείλη ζεστά; η πραγματικότητα θα γίνεται όνειρο και ευχή θα υπάρχει πάντα. Οι σκέψεις δεν κρύβονται, είναι μαθημένες στα δύσκολα και ατίθασες είναι για να μην ξεδιπλώσουν ψυχή σε καρδιάς στιχάκια. 

Μίλα μου για αυτό είμαι εδώ, να σωπαίνω και να ανασαίνεις! 

Κινούμαι στο σκοτάδι και νιώθω τις σιωπές σου. Βυθίζομαι στην χροιά σου και αναδύομαι στην προσμονή σου. Είναι μονάχα ένα βήμα, αλλά πολλοί οι συνδυασμοί και είναι μόνο ένα χάδι, μα πολλές οι συναρτήσεις του. Είναι η αρχή που μπερδεύει και θολώνει την σκέψη, είναι το πρώτο φιλί που σε γλυκαίνει και απορροφά την αλμύρα. 

Λικνίζεται ο μορφέας στην παρουσία σου και αφηρημένος ξεχνιέται ως την αυγή στα μονοπάτια σου.

Έκλεισες τα μάτια, απέχεις μια σκέψη μακρυά, σε ορίζοντα πορφυρό και σε στιχάκια ζεστά.

Τα χείλη δεν θα αρνηθούν την θύμησή σου.

Γράφεις για ένα λουλούδι να ανθίσει και καταλήγεις  να αφηγείσαι ιστορίες σε αγνώστους. Φιλιά σε δειλινό, πάνω σε γραμμές και παλμούς. Είναι λίγο θα σου πουν, η ζωή κυλά και φέρνει όσα δεν προφταίνεις να ψελλίσεις και ξεχνάς κι ας μην είσαι αφελής. Βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου σου, μην σκεφτείς πως μπορεί να πέσω μέσα του, παγίδες στήνω απλά για περίμετρο, αποφυγή. Για το μόνο που μπορεί να φταίω είναι που δεν αφήνω καρδιά εδώ.

Το φως δημιουργεί σκιές όταν δεν μπορεί να διαπεράσει κάτι τόσο δυνατό, όπως αυτό το άνθος.

Η φωτιά σβήνει, λες να μην το ξέρω;! νερό θα την καλύψει, να καταλαγιάσει την ζημιά. Να την κάνει δικιά του θέλει, ευσεβής πόθος, γιατί όσες φορές κι αν την αγγίξει, θα χαθεί εμπρός στα μάτια του. Την φυλάει μέσα στην ορμή του και την κρατάει σαν φιλί, να την βγάλει σε ακτή, σαν κοχύλι. 
Στολίδι, κάτι μαγικό η φλόγα της, θα σε ζεστάνει, μα θα σε κάψει σαν ξεχαστείς. Τα στοιχεία μπερδεύτηκαν, θέλησαν να παίξουν και αγκαλιάστηκαν. Πρέπει να έσβησε στην ψυχή του.

Σε μια ανάσα γεύτηκα το άρωμά σου, την μυρωδιά σου και έπαψα να σκέφτομαι. Τα βλέφαρα έκλεισαν, να κρατήσουν τα μάτια μια θύμηση που ούτε ο μορφέας είναι ικανός να σου φέρει κοντά σου. Δεν κάνεις όνειρα, από το μαγαζάκι του αγοράζεις μόνο καρτ-ποστάλ για να τον ξεγελάς κι ας έχεις γίνει θαμώνας του τόσα χρόνια. Θα φτάσει το ξημέρωμα με μια μελωδία στα αυτιά σου, δεν το έχεις βαρεθεί!

Έχει σημασία το τέλος; μπορεί για τους περαστικούς, μα για εμένα μόνο η στιγμή του φιλιού σου. 

Παιχνίδια μόνο το μυαλό ξέρει να κάνει, να φτιάχνει κανόνες και να υπακούει, την ψυχή δεν μπορείς να ξεγελάσεις μάτια μου, αυτή θα σε κρατάει εδώ τα βράδια, η εικόνα σου μην φθαρεί.

Εγώ τι είμαι να σε κρίνω!

Παρατηρητής

Σε τοποθέτησαν αρχηγό και σου είπαν να οδηγήσεις τους υπολοίπους. Εσύ μόνο ρώτησες, γιατί δεν γνώριζες και σώπασαν. Βρίσκεις μόνη σου απαντήσεις και προχωράς κι ας μην δείχνεις τίποτα, πως κάποια στιγμή θα αναπολείς τα ταξίδια, πως κάποια στιγμή η λήθη θα σε έχει καλύψει. Κρατάς πάντα μαζί σου το φυλαχτό, όλοι ρωτούν που το βρήκες, μα ήταν δικό σου πάντα, ποιος να καταλάβει, δεν θα ανταπαντήσεις.

Στρωτοί ώμοι και το κεφάλι να κοιτάει ευθεία, μέσα από τα χαλάσματα, να καθοδηγεί το βλέμμα στην θάλασσα, ενώ ο όχλος επιζητεί να φτάσει στο νησί.

Θα βρεις κάτι μικρό για όλους για να μπορέσεις να ξαποστάσεις δίχως σαμποτάζ και αναταραχές.

Η δική σου εκδοχή είναι απλά ένα όνειρο.

Είναι απίστευτο με πόσες ενοχές μεγαλώνουμε κι αν δεν είσαι εσύ αυτός που θα αποφασίζει για τον εαυτό σου, παγιδεύτηκες αιώνια, ακόμα και ενώπιον του Θεού. Θα με αποκαλέσεις βλάσφημο που αλήθειες θα σου πω, πως το να σέβεσαι πρώτα το είναι σου και να του δίνεις τρόπο  και δρόμο να εκφραστεί, δεν είναι εγωισμός, είναι ανάγκη επιβίωσης για την ψυχή σου. 

Δεν δίστασα στιγμή κι ας έμοιαζε προβοκατόρικο.Θέληση να έχεις μόνο για αυτό που σε λυτρώνει και να είσαι σίγουρος, ότι θα βρεις δύναμη να κλείνεις τα μάτια και να χαμογελά η ζωή.

Να έρθει το βράδυ και να μην χρειαστεί να απολογηθώ, στον εαυτό μου, μα ούτε και σε σένα μάτια μου. Να μπορέσω να ξαπλώσω για λίγο δίπλα σου, να κλείσω τα φύλλα της καρδιάς μου και ας μιλήσει μονάχα η ψυχή μου, σε σκιές. Ένα λιτό και απλό καληνύχτα, δυο φιλιά στα χείλη σου να εναποθέσω και να κοιμηθώ.  Να βιαστώ του μορφέα τα νέα να μάθω και να του πω ότι κανείς δεν μπορεί να με ξελογιάσει και να μάθει τα μυστικά μου, μονάχα εκείνος. Να έρθει η νυχτιά και να μην καταλήξω να γράφω ραβασάκια που τα σχίζω, γιατί απλά δεν έχουν παραλήπτη.

Σε καρτερώ!

Δεν υπάρχεις, πόσο σωτήρια μπορεί να είναι αυτή η αίσθηση! είναι μόνο στιγμές που σε καταλαμβάνει άγχος, που δεν θα σκεφτείς το παραμικρό και θα ζήσεις την αλήθεια σαν μια ψευδαίσθηση. Εγώ δεν είμαι εγώ ή μπορεί και να ήμουν, μικρή σημασία έχει το φινάλε. Δράμα θα σκεφτούν πολλοί μα μέσα σε αυτούς δεν είμαστε εμείς. Μελό θα πουν οι πεζοί και σκεπτικοί και τραγικό όσοι ακόμα ονειροπολούν. 

Είναι απάντηση το τέλος σε όλες τις προσμονές, σε όλες τις σκέψεις που κάνουν σαν μικρό παιδί που του επιτράπηκε να φάει παγωτό χειμωνιάτικα.

Δεν υπάρχεις, γιατί είμαι ακόμη εδώ.

Και όλα κινούνται στον ίδιο στόχο και όλα αποσκοπούν στο ίδιο μοτίβο. Ξεχνιούνται οι μέρες σε αλλιώτικες αγκαλιές, περασμένα μεγαλεία ενός άψυχου ψυχισμού. Περιμένω κάπου έξω, σε μέρος παράξενο την στιγμή που θα πεις αντίο για να πω στο μυαλό να ξεκολλήσει από όσα είχε δεδομένα σε τούτο το απόμερο κομμάτι του ονείρου. Ξέρεις! παγίδες στήνω, δεν σου είπα ποτέ την αλήθεια και τώρα μαρτυρώ μονάχα όσα φαίνονται πως είχαν αφεθεί να υπάρχουν στα διηγήματα.
Και όλα απομακρύνονται από τον ίδιο στόχο και όλα μυρίζουν πια την δική σου κολόνια.

Βροχή, σωτήρια λύση τώρα που νιώθεις νωπά τα σημάδια από όσα αναπολείς. Σημάδι  πως κάποιος σε ακολουθεί και σε προσέχει, γιατί απλά το ζήτησες. Κλείνεις τα μάτια, όλα έχουν απομακρυνθεί, μια ανάσα και προχωράς σε μονοπάτι που οδηγεί όχι την φυγή σου πια, αλλά το είναι σου. 

Κοιτάς βιαστικά τα τεφτέρια σου, είναι εκεί που το άφησες. Πρέπει να πήγαινες κόντρα σε όλα και να ένιωθες απομονωμένος, αλλά αγαλιάζεις σαν δεις ματιές, ένα σημάδι από ακτή. 

Δεν είχες ούτε μια στιγμή αμφιβολία για τυχόν λάθος, δεν δίστασες ούτε μια φορά κι όμως δεν θα μπορούσες ποτέ να αγγίξεις έναν άγγελο. 

Ξέρω, πως δεν ανήκω πουθενά, ούτε καν στον μορφέα.

Έκλειψη

Και θα θέλω καρδιά μου να στα πω όλα και θα επιθυμώ πιο πολύ και πιο έντονα να αισθάνομαι την ψυχή σου στην καρδιά μου, μα θα σιωπώ. Θα κλείνω τα μάτια, να ονειρευτώ, δάκρυα να μην φανούν, γιατί θα είσαι στην αγκαλιά μου. Όνειρο, ένα όνειρο που ποτέ δεν θα πιστέψω πως υπάρχει κι ας με ξυπνάς για να αντικρίσω την ματιά σου. Και θα θέλω ψυχή μου, να σε έχω Θεό, να είσαι ο δαίμονας μου, να με κυριεύεις, αλλά και να με λυτρώνει η πίστη σου. Και δεν θα θελήσω και  ας πονάει, αλλά θα σε έχω σαν φεγγάρι, μια να φωτίζει, μια να χάνεται κι ας είναι πάντα εκεί. Μια να δείχνει πτυχές και μια πληγές. Να νιώθω πως κάτι λείπει από τούτο τον ουρανό, σαν θα αποσύρεσαι να ξαποστάσεις , αλλά θα ξέρω πως ο ουρανός θα είναι πιο όμορφος, όταν δεν θα φέγγει ο ήλιος πάνω σου.

Που να εναποθέσεις ένα αστέρι για να κοιμηθεί, να ξαποστάσει όπως του αρέσει να λέει, μην παραδεχτεί πως νυστάζει , πως κουράστηκε από την αιώνια διαδρομή. Του έταξες πέπλα, έναν βυθό για να ακούει μόνο θάλασσας μελωδίες, μόνο αυτές δεν έχουν φτάσει στα αυτιά του, μόνο εκείνες να ταξιδεύουν μακρυά του για να φέρουν, μονάκριβα στολίδια, κάτι να σου ταιριάζει. 

Μια ανάσα εναπόθεσα στο προσκέφαλό του, να αισθάνεται πως υπάρχει κάτι που θα το τοποθετήσει πάλι εκεί από όπου θέλησε να ξεφύγει, από τα λημέρια του.

Ένας ουρανός αδειανός, αμέτρητα αστέρια έχουν χαράξει μονοπάτι το φεγγάρι να κοιτάς μόνο. Αυτό να είναι το μόνο που τραβά το βλέμμα σου τα βράδια, όπου κι αν είσαι. Όταν συννεφιάζει, να βλέπεις τις αντανακλάσεις του σε θάλασσα, στις ζωγραφιές του στου μορφέα τα σχέδια. Ένας ουρανός γεμάτος κι ας μην είναι τίποτα εκεί ουσιαστικά, όλα αυτά που ώρες χαζεύεις, έχουν περάσει, έχουν προσπεράσει ώρες και αιώνες πριν από την ύπαρξή σου, που απλά άφησαν ένα στολίδι για την δικιά σου ματιά, για όσα μια ζωή θα σε στοιχειώνουν, πέρα από την ίδια σου την ψυχή.

Όλα σε φόντο γκρι, να τονίζουν πάνω οι γραμμές από το φως, να κάνει αντίθεση το χρώμα στα μάτια σου, να είναι αλλιώτικο το τοπίο από ένα ξέφωτο.Αλλάζει η μέρα και έχεις παραμείνει εκεί, να κοιτάς το άπειρο, το γαλάζιο που σου φαίνεται πιο έντονο από ποτέ. Ένα καράβι θα περάσει, μα νομίζω πως ήταν χιλιάδες, αλλά όλα κατέληγαν στο ίδιο λιμάνι. Θαρρείς πως δεν το είπα, πως δεν ξεστόμισα λαλιά, μα ήταν αμέτρητα τα αστέρια για να μπορέσω να ξεχωρίσω την φυγή μου στο γκρι.