Είμαι εδώ κι εκεί, σε λόγια, σε στιχάκια και τραγουδώ στιγμές για να βρω βλέμμα σε σιωπές. Είμαι εδώ κι εκεί, σε σκόρπιες λέξεις και μορφές, σε δικά σου τερτίπια, σε δικές σου ενοχές. Και νοσταλγώ τα χάδια, μα πιο πολύ τις αγκαλιές και ξενυχτώ τα βράδια, γιατί ανοίγουν οι πληγές, μα δεν πονώ, ορκίζομαι, και την καρδιά κλείνω. Η ψυχή μονολογεί στο καταφύγιό της. Είναι κενό, μαύρο, σκοτεινό, μακρυά από όλα, σιωπηλό. Φωνή αν βγάλεις δεν θα ενοχλήσει, δεν θα φέρει μορφή, δεν θα κουράσει.

Είμαι εδώ, όπως τόσα χρόνια, χωρίς αλλαγή παραστάσεων, μονάχα ανάπαυλες σε βροχή.