Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Βροχή, σωτήρια λύση τώρα που νιώθεις νωπά τα σημάδια από όσα αναπολείς. Σημάδι  πως κάποιος σε ακολουθεί και σε προσέχει, γιατί απλά το ζήτησες. Κλείνεις τα μάτια, όλα έχουν απομακρυνθεί, μια ανάσα και προχωράς σε μονοπάτι που οδηγεί όχι την φυγή σου πια, αλλά το είναι σου. 
Κοιτάς βιαστικά τα τεφτέρια σου, είναι εκεί που το άφησες. Πρέπει να πήγαινες κόντρα σε όλα και να ένιωθες απομονωμένος, αλλά αγαλιάζεις σαν δεις ματιές, ένα σημάδι από ακτή. 
Δεν είχες ούτε μια στιγμή αμφιβολία για τυχόν λάθος, δεν δίστασες ούτε μια φορά κι όμως δεν θα μπορούσες ποτέ να αγγίξεις έναν άγγελο. 
Ξέρω, πως δεν ανήκω πουθενά, ούτε καν στον μορφέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: