Αφημένη στα ίχνη σου να πλέκω εγκώμια, να ταξιδεύω στην μορφή σου. Καταλήγω στα μάτια σου που δεν τολμώ ποτέ να κοιτάξω, μονάχα φευγαλέα. Παιδί που όνειρα κάνει και έχει τόση φαντασία, αλλά το πρωί δεν τα θυμάται, σαν ξαπλώσει για βράδυ, θα φτιάξει καινούρια να δρομολογήσει εξωγήινους.

Πρακτικό ενός μονολόγου αφημένο δίπλα μου στο προσκέφαλο, καθώς προσπαθώ να θυμηθώ τις ατάκες μου, να είμαι εντάξει. Αφημένη έξω στο μπαλκόνι να χαζεύω τον ουρανό, αλλάζουν σχήματα τα σύννεφα, κυλούν πάνω του και θα κρύψουν για λίγο το αστέρι μου. 

Αφηρημένη η παρουσία μου, στην σκέψη της απουσίας σου, να αγγίζει θάλασσα.