Φωνάζει η μάνα σε έναν απένταρο, στον ζητιάνο να δώσει φως και να καταλαγιάσει η σιωπή που ηχεί πιο δυνατά από αυτές τις κόρνες. Εκεί που δεν το περίμενες μια ματιά καθάρια. Πως έπρεπε να ήμουν; απόμακρη; ζητώ ταπεινά συγνώμη που δεν ήξερα πως να έβρω την μορφή σου νωρίτερα. Τόσα πολλά κατακλύζουν το μυαλό, γιατί η ψυχή έχει παραλύσει από τα φιλιά. Τι είναι πιο δύσκολο δεν μπορώ να σου πω, γιατί θα τολμήσω να υποστηρίξω, πως  το να νιώθεις πως είναι η ζωή να σου χαμογελά με δάκρυ στα μάτια, είναι ευλογία. Έχεις κάτι να χάσεις; είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

Σε κάτι ελπίζεις, σε κάτι εύχεσαι και ας μην το μαρτυράς, ξέρω.