Βράχος στην μέση του πελάγους, έτσι είμαι και έτσι νιώθω. Ακίνητη αιώνες κι όμως ήρθε και με άγγιξε κύμα που μίλια ταξίδεψε, μην γνωρίζοντας και το ίδιο. Αντέχω, έτσι είμαι, από ύλη σκληρή, μονάχα η αλμύρα να αφήνει σημάδια, σαν πει να σωθεί το νερό. Και γυμνώνεται μόνο σε άμπωτη και απομονώνεται μόνο σε παλίρροια.

Βράχος είμαι, που θα γίνει άμμος στους αιώνες, να φτάσω σε ακτή, να αγγίξω νερό και παρουσίες, να με πιάνουν χέρια και να αλλάζω μορφή.

Σε φοβίζει η αλήθεια, γιατί ξέρεις πως θα στην ξεστομίσω και σε αυτήν θα σε νανουρίσω, όχι με φιλιά μα με χάδια, όχι με λόγια, μα με ψυχή.