Δεν αρέσουν οι ροκιές μου και όλο συνεχίζουν να μου λένε, πως αν δεν έχω οβολό, δεν θα περάσω στην αντίπερα όχθη. Πρέπει να επιμείνω και να βελτιώσω τον ρυθμό μου, την ένταση και την χροιά μου. Κόλλησα τον μαγνήτη, πάτησα την πεταλιά και άφησα να παίζει μόνη της.
Στάχτες πάνω της και χάθηκα στην μορφή της και όσα αφήνονται πάνω της να πλέουν.
Δεν αρέσουν οι πενιές μου και όλο συνεχίζουν να μου λένε, πως έτσι προκοπή δεν θα βρω μέχρι την αντίπερα όχθη. Ξάπλωσα μέσα στην βάρκα, σκεπάστηκα με το πανί και κράτησα το κουπί σφιχτά. Εγώ μόνο θα γυμνάζομαι και θα σταματώ για να γράψω, αυτό που πριν λίγο μουρμούριζα.
Πένα, έτσι την αποκαλούν και την είχα αλλιώς φανταστεί στο μυαλό μου, ψηλή, καμπύλες και θέρμη που δεν θα προερχόταν από τα χέρια μου, αλλά από την ίδια.
Το υλικό της, ξύλο, ξύλινη και η βάρκα. Μια φορά, την βρίσκω άτονη την ακτή, ψεύτικη την ανατολή, μα η σκέψη της ζωντανεύει τον Άδη.
Σε κοιτάζει από μακριά και ξέρει πως για εκεί ετοιμάζεσαι. Μελωδός και συγχωριανός.
Στάχτες πάνω της και χάθηκα στην μορφή της και όσα αφήνονται πάνω της να πλέουν.
Δεν αρέσουν οι πενιές μου και όλο συνεχίζουν να μου λένε, πως έτσι προκοπή δεν θα βρω μέχρι την αντίπερα όχθη. Ξάπλωσα μέσα στην βάρκα, σκεπάστηκα με το πανί και κράτησα το κουπί σφιχτά. Εγώ μόνο θα γυμνάζομαι και θα σταματώ για να γράψω, αυτό που πριν λίγο μουρμούριζα.
Πένα, έτσι την αποκαλούν και την είχα αλλιώς φανταστεί στο μυαλό μου, ψηλή, καμπύλες και θέρμη που δεν θα προερχόταν από τα χέρια μου, αλλά από την ίδια.
Το υλικό της, ξύλο, ξύλινη και η βάρκα. Μια φορά, την βρίσκω άτονη την ακτή, ψεύτικη την ανατολή, μα η σκέψη της ζωντανεύει τον Άδη.
Σε κοιτάζει από μακριά και ξέρει πως για εκεί ετοιμάζεσαι. Μελωδός και συγχωριανός.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου