Υποψία

Ο ουρανός γέμιζε χρώματα και εκείνη άδειαζε σκέψεις εμπρός σε γκρεμό και θάλασσα. Ματιές σε ορίζοντα που έκαιγαν πιο πολύ και από δαύτον. Όλο της το είναι ξεροσταλιάζει κάθε τέτοια ώρα και απαρνιέται την ύπαρξη της. Κάτι άλλο έπρεπε να ήταν, κάτι άλλο είναι και το μυαλό μοιάζει να ξέρει που την κατευθύνει, σώμα και ψυχή. Θα ξεχνά τα κλειδιά στο γλαστράκι, θα παίρνει τηλέφωνο για μια ακόμη μπύρα και θα κερνά σφηνάκια, μπας και καταφέρει να σε μεθύσει. Ο ουρανός έμοιαζε να μένει μονάχος και να βάζει πάνω του στολίδια ξένα και απόμακρα, μα το φεγγάρι παραμένει το μοναδικό του λαμπιόνι. Αντανακλά, έχει αυτή την τέχνη, να το κοιτά και να φέγγουν όνειρα και πρόσωπα που δεν θα απομακρυνθούν ποτέ από την αίσθησή της.
Σε φιλώ και σε χάνω, σε αγγίζω και ζω την θλίψη που φεύγει, σαν κύμα, μην ξεγελιέσαι.
Ο ουρανός γεμίζει φως και εκείνη έβγαζε από τις τσέπες της τα βότσαλα και ένα κάρο άμμο από τα σανδάλια της.
Θα το έλεγε τόσο δυνατά μέσα της, πως οι εικόνες δεν θα ξεθωριάσουν, πως το άρωμά του θα είναι ό,τι πιο ζωντανό στους αιώνες και ότι εφόσον ορκίστηκε μια φορά, τον όρκο της θα τον κρατά, έστω κι αν δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, για χάρη του.
Δεν γνωρίζει, υποψιάζεται την θέρμη της φωτιάς. Ο ήλιος θα είναι πάντα στην θέση του και εκείνη θα τριγυρίζει σε ελλειπτική τροχιά, γιατί αυτό που ελκύει είναι η τεθλασμένη γραμμή που νόμιζε πως θα την άγγιζε.
Ο ουρανός αδειάζει και επαναφέρθηκαν οι σκέψεις εμπρός σε έναν γκρεμό γεμάτο θάλασσα.