Ένας να κρατά τον ρυθμό και ο άλλος να χτυπά τις νότες. Έτσι είναι αυτό το κομμάτι και δίχως πρόβα θα βγει, γιατί η ένταση θα χορέψει στις χορδές, αφού κρατάς την πένα. Είμαστε καταδικασμένοι, είσαι άγγελος, είμαι φωτιά και για μια αγκαλιά θυσιάζεις αυτό που σε ξεχωρίζει.
Ένας να κρατά τα μπόσικα και ένας να εξιστορεί το όνειρο. Έτσι είναι αυτή η ευχή, τάμα για να πράξεις αυτό που είπες, απερίσκεπτα, πριν λίγο. Είμαι νερό, είσαι φιλί, είμαστε θάλασσα και για μια βουτιά παραδίδεις χειμωνιάτικη δροσιά.
Δεν έφυγα, δεν παραιτήθηκα, δεν σε προσπέρασα. Δεν άντεξα τον πόνο που περικλείεις και έκατσα δίπλα σου για να νιώσει την στιγμή που θα μου ζητάς, να σου έχω μοιάξει τόσο, ώστε ό,τι καις να στο χαρίζω, ό,τι φυλώ να είναι η ψυχή σου.
Κάποιος πρέπει να με αγάπησε και μου δώρισε την μορφή σου.

5 Συναπτά έτη

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου; θέλω να πιστεύω πως όχι. Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια πήρα την απόφαση να ξεκινήσω, να δημιουργήσω αυτό εδώ το "σημειωματάριο". Ένα βήμα πιο έξω από τον εαυτό μου, ένα βήμα που αποτυπώνει όσα η ψυχή σκέφτεται, νιώθει, πονά και θέλει να εξομολογηθεί, με χιλιάδες ελαφρυντικά και άλλες τόσες επιρροές. Η δικιά μου λύτρωση.
Ελπίζω σε κάθε επισκέπτη να έχει δημιουργήσει εικόνες, συναισθήματα, μια μικρή και γλυκιά ανάμνηση.
Να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά την φίλη μου Μαριλένα που με δικιά της προτροπή ξεκίνησα το "καταφύγιο".
Ό,τι είναι αυτός ο " κόσμος του ονείρου"

Ουσίες

Κορμί εθισμένο σε ουσίες με το που γυρίσεις να φύγεις, η πρώτη του κίνηση είναι να ανάψει τσιγάρο. Δεν θέλει να νιώσει την έλλειψη, την απουσία, την παρακμή, έστω κι αν μεγαλώνει.
Στο έχω πει, έχω προσπαθήσει στο ψέμα να ενδώσω, αλλά με σταματά η ματιά σου. Ψεύτης για ακόμη μια φορά η ζωή και θα της αιτιολογήσω μόνο πως γνωρίζει όλες τις πλευρές σου και δεν μπορεί να σου ξεφύγει από τις λεπτομέρειες των ρυτίδων σου.
Είμαι εγώ, είμαι εσύ, το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων κρυμμένο στον καπνό σου. Να μου ήταν τόσο εύκολο, όπως εσύ, να έλεγα την ίδια δικαιολογία, αλλά κατοχύρωσες τις λέξεις να ονοματίζουν την μορφή σου σαν κάποιος τις συλλογιστεί.
Η εικόνα ίδια, χαμένος ανάμεσα σε κόσμους που τους συνδέει μόνο η ανάγκη σου να αγοράσεις από τον έναν και να ξεπουλήσεις στον άλλον.
Κορμί εθισμένο, πνεύμα αφημένο σε παραπλανήσεις, σε κόλπα φτηνιάρικα και μάταια.
Μια ευκαιρία θα ζητήσεις, ένα δάκρυ θα στάξεις, αλλά το λάθος κρύβεται εκεί που δεν είμαι, μαζί σου.

Είναι μόνος του, το ξέρεις; και αν γνέψεις; σου οφείλω ένα χαστούκι. Ειρωνεία; το περίμενες και δεν αντέδρασες, μόνο με κοίταξες σαν να ζητούσες κι άλλο, να νιώσεις την πηγή του και να δικαιωθείς για την αντοχή σου. Είναι απόμακρος, το ήξερες; και πως μπορείς και στέκεσαι εκεί δίπλα του δίχως μια ματιά πάνω του; μια κίνησή σου και θα ήταν αρκετή για να σε νιώσει και να βγει από τον βούρκο του, αλλά όχι, εσύ είσαι υπεράνω όλων, εσύ είσαι θεός και βλάσφημος εγώ.
Περιπλανώμενος ο χιτώνας του που δεν έχει αποδέκτη, δεν όφειλες να του είχες έναν και ας μην ήταν παρών, έστω ενα σημείο αναφοράς, ένα σπίτι παλιό και ερειπωμένο, αλλά τα θεμέλια, θα ξεχώριζαν από όλα τα χρόνια που προσπέρασαν.
Είναι μόνος του και σε εκλιπαρώ για την σωτηρία του, γιατί αδύναμη εγώ που έχω ξεμείνει σε ένα απομονωμένο νησί, δίχως στίγμα σε πυξίδα.

Αιώνιο κυνηγητό

Το όνειρο μπορεί να ψευδομαρτυρήσει όταν έρχεται αντιμέτωπο με την αλήθεια σου; αντικατοπτρισμός του εαυτού σου, μπερδεμένο με λίγο από την αίσθηση του κόσμου και ήταν όλα όπως τα άφησες λίγο πριν από την στιγμή σου. Δεν μοιάζει να είναι φιάσκο το αύριο; ενώ ξέρεις πως κάτι θα σου πάρει η μέρα που ξημερώνει, κάτι θα μείνει πίσω από χείλη.
Εμπεριστατωμένη η έρευνα που θα σου προκαταβάλουν οι απερίσκεπτοι, είναι ειδικοί λένε, μα ξέρουν καλύτερα εκείνοι από εσένα το πόρισμα που θα επικαλεστείς για άλλοθι;
Ομοιότητες πολλές και στις διαφωνίες δεν στάθηκε ο συνήγορος, στις συγκυρίες του θύματος και στην πορεία του ατόμου που γίνηκε θύτης και αυτό όχι επειδή το επέλεξε, αλλά επειδή όταν κοίταξε στα μάτια του, όλα αιτιολογήθηκαν με απόλυτη αρμονία.
Να σου πω μια ιστορία; και εσύ ονόμασέ την παραμύθι, ξελόγιασέ την αποκαλώντας την ευχή και σαν την νιώσεις πάνω στο δέρμα σου να προχωρά και να φτάνει στον λαιμό σου, σταμάτα με και πράξε κατά το δοκούν.
Το όνειρο είναι η ύπαρξή μου, ανύπαντρο με την πραγματικότητα και ερωτευμένο με το ξένο του εαυτού μου. Σίγουρα μπορεί να ξεγελάσει πολλούς, αλλά όχι την ανάγκη της ψυχής.

Δημιουργία

Ο κόσμος μου μοιάζει εύθραυστος, ευαίσθητος σε κάθε κίνηση, μα τον έχω κάνει να μοιάζει έτσι για να βλέπω τις αντιδράσεις σου σε αυτόν. Αν θαρρείς πως θα σπάσει, αν θυμώσεις, αν θα ραγίσει σαν πεις να πληγώσεις. 

Ο κόσμος μου μοιάζει παράξενος και απόμακρος, αλλά έτσι τον έκανα για να ταιριάζει, να αφομοιώνεται στο σήμερα και να κρατά κάτι από το μέλλον.
Το καταφύγιο. Ιδανικό για το τοπίο που σκαρφίστηκες, σαν ήσουν ακόμη παιδί και που θεωρούσες πως ανθρώπου μάτι δεν θα το βρει.
Οχυρό. Περίφραξη ψηλή, πυκνή, όποιος προσπαθήσει να κρυφοκοιτάξει, να αποθαρρυνθεί.
Ο κόσμος μου μοιάζει του ονείρου, θυμίζει κάτι από ψυχή και έχει μια νότα από συναισθηματικές σκέψεις.
Ο κόσμος μου φέρνει της μορφής σου, έτσι θέλησα εγώ να σου ταιριάζει.

Χρόνος

Είναι τόσο εύκολο να αφεθείς σε μια μορφή και να την υπακούσεις σε όλες της τις προθέσεις.
Θα σε καθησύχαζε αν ήξερες ως που φτάνουν τα όρια σου και πόσο εύπλαστες τελικά είναι οι αντοχές σου. Ένας κόσμος οριοθετείται ενώπιών σου, μια όμορφη εικόνα, μοναδική και απίστευτα πραγματική.
Δεν έχει υπόσταση, στοιχεία καλούνται να ενωθούν και να δημιουργήσουν. Ψυχές κομματιάζονται για να χωρέσουν σε τούτη την ματιά.
Είναι τόσο δύσκολο να μαλώσεις τον χρόνο που πέρασε, που φεύγει και είναι βιαστικός να πάρει μαζί του την μέρα που η άμμος ήταν βρεγμένη στα πόδια σου, όχι λάσπη.
Να είσαι επιεικής μαζί μου, να είσαι ευσεβής που η θάλασσα μόνο διάλεξα να μου μοιάζει, να μην σε αγγίζει, παρά μόνο όταν εσύ την αποζητάς.
Να έρθει το αύριο και να σου μοιάζει όλο και πιο πολύ από το χθες.

Με ψυχή που μοιάζει της φωτιάς και μάτια που το νερό ορίζουν πως να κοιμηθείς τα βράδια. Αγαπημένη σου στιγμή, όταν τρυπώνεις σε τούνελ και τον ήχο της επιτάχυνσης ακούς να σε οδηγεί όλο και πιο γρήγορα σε έξοδο, κύκλο να κάνεις και να βρεθείς σε τούτο το σημείο.
Σε ξέρω και σε ξεγελώ, μια νερό και μια στάχτη σου προσφέρω και τα όνειρα ανταλλάσουν τα ψεγάδια τους, να μην αναγνωρίζεις σε ποιον ανήκουν.
Με τόσα που κατέχεις και ξελογιάζεις πως να σε ημερέψει ο χρόνος!
Μια βουτιά στο στοιχείο μου και άναψε η θάλασσα. Το φεγγάρι μοιάζει να κολυμπά πλάι μου, μια βουτιά στην ψυχή σου και τα χείλη απέκτησαν χρώμα πορφυρό.

Εραστές

Συγνώμη που δεν μένω στους τύπους και σε ορολογίες και σου δηλώνω ευθέως ακόλουθός σου. Από όλους, ο πιο πιστός, ο πιο ξακουστός και παράλληλα  αυτός που θα αμφισβητείς αν είναι αληθινός ή μαριονέτα της φαντασίας σου.

Συγνώμη που με δικαιώνω και επιβεβαιώνω φήμες πως έχω πλήρη συνείδηση στις πράξεις μου και στην ανάγνωση των γραπτών μου, όσο κοιμάσαι.
Ο λόγος; με συμβούλεψαν να μην είμαι τόσο ειλικρινής, να μην δείχνω πως κατέχω όσα με αφορούν και κατά επέκταση εσένα.

Στρατιώτης ο πιο θαρραλέος και αυτό, γιατί έχει να χάσει τα πάντα, εσένα, αλλά αν δεν είναι εκεί, μαζί σου στην μάχη, πως θα σε διασώσει;!

Ιππότης από όλους ο πιο τρανός, ο πιο ισχυρός, μα ταυτόχρονα ο πιο ευγενής, αυτός που θα αποστέλνεις πρώτα το προσκλητήριο του χορού σου, με μοναδική εντολή να δεχτεί, ανεξαρτήτως βασιλικών εξόδων.

Ζητώ ταπεινά συγνώμη μεγαλειότατε, αλλά δεν σας προσκυνώ. Θαυμαστές και αξιοσημείωτες οι παρεμβάσεις σας, μα δίχως τίτλο ποιος θα σας σεβόταν; ουδείς, παρά μόνο ο πιο πιστός, ο πιο ξακουστός.

Δεν εμμένω σε τίτλους, αλλά στην ουσία
Στο τέλος θα έμεναν δυο μορφές και δύο φυγές.

Πλήθος

Δεδομένου του περασμένου της ώρας θα είμαι σύντομη. Είμαι πέρα για πέρα παράφρων, συναισθηματικά δεμένη με μια παρουσία, με την ιδέα της και τα παρελκόμενά της. Γεγονός πως μπορώ να σε ακουμπήσω, αλλά πως να σε αγγίξω δεν ξέρω. Με φιλούν δυο σταγόνες και με κρατούν δέσμια δυο ωκεανοί που δεν κατέχω πια. Μια υπόκλιση του ταιριάζει εδώ και μια προσφώνηση προς το άτομό σας, φίλτατε.
Πρώιμες ζητωκραυγές για το δωρεάν θέαμα. Τέτοια εποχή άνθιζαν φυλακές, τέτοια ψέματα ήξεραν να σου πουν οι ίδιοι οι φυλακισμένοι για να σου ωραιοποιήσουν την θλίψη.
Πεπραγμένο το όνειρο και όσα διαδραματίστηκαν, υπήρξαν φευγαλέες ύβρεις προς την ύπαρξή σου.
Αν φωνάξεις "τρελός" σου ορκίζομαι πως δεν θα κοιτάξει κανείς, ανακούφιση θα είναι πως τους έμοιασες.

Δύναμη

Θεοί σε έχουν ζηλέψει και δαίμονες έχουν ευχηθεί να μην χρειαστεί να τους ξελογιάσεις. Ρώτα τους και δεν θα τολμήσουν να το ξεστωμίσουν, πως σαν γεννήθηκες, δεν σου όρισαν τύχες, μα άφησαν σε σένα να διαλέγεις και σαν συναντάς μοίρες να τις παραμερίζεις.
Καμιά διάσταση δεν σε οριοθετεί και όποιος τόλμησε να σε χαρακτηρίσει, κάηκε, σαν οι θεοί θυμήθηκαν πως είναι και τιμωροί.
Μοιάζει η μορφή σου να είναι αγγελική, μα στην ματιά σου αναπνέει φλόγα προσευχής.
Μικρή δεν σε κοίμιζαν με παραμύθια, προτίμησαν νανουρίσματα, ευχές και προφητείες. Όλα δικά σου και χώρια σου κάθονται και σε όσους τάξεις, δεν γνωρίζουν αν θα έχουν την εύνοιά σου ή την φυγή σου.
Σου έχουν κεντήσει οι νύμφες, μα του μορφέα μοιάζεις!

Ουρανός

Περπατούσα και σταμάτησα όχι από εμπόδιο μα ήρθε η νύχτα και μου ζήτησε μια χάρη, τον ουρανό της να προσέχω. Να μετρώ τα αστέρια της και να είμαι σχολαστική με την φροντίδα τους. Συνέχισα να κινούμαι, αλλά σε  παράλληλη τροχιά. Σκοτάδι, πάντα να φαίνεται η ομορφιά τους, να ξεχωρίζει η λάμψη τους πάνω σε μαύρο βελούδο. Θα απορήσεις πως δεν τα μπερδεύω, πως και είμαι τόσο σχολαστική, πως ξεχωρίζω το καθένα! 

Είναι σύνεση να ξεκινώ πάντα το μέτρημα από σένα και έτσι δεν χάνομαι και έτσι δεν λησμονώ την υπόσχεση.
Βαδίζω με ρυθμό παλμού, να μην ξεχνώ την μορφή μου, γιατί καθρέφτης μοιάζει ετούτος ο ουρανός!

Μισό φιλί αφημένο σε χείλη για να αναζητούν συνεχώς απόδειξη και άγγιγμα. Μια γουλιά για να έχει γλυκιά  επίγευση και να είναι συγκεκριμένη η αίσθησή του. Πρέπει να σου ομολογήσω, πρέπει να σου δώσω ένα στοιχείο για να ξέρεις τι κρύβεται στο τέλος της μέρας. Μισό χάδι δωρισμένο σε σώμα για να επιζητά συνεχώς απόδειξη και φιλί. Μια σταλιά κι όμως έχει τόσο θράσος που θα ξεχωρίσει εμπρός στο πλήθος και θα προσέξουν όλοι το χρώμα των ματιών του. Πρέπει να σου εξομολογηθώ, πρέπει να σου χαρίσω μια απάντηση, κάτι για να ξέρεις, γιατί χωρίς δικαιολογία μένεις δίπλα σε γκρεμό.

Πρόθεση

Υπέροχο συναίσθημα να πατάω πάνω σε μελωδίες σου και να εξαφανίζεται ο κόσμος όπως τον κατέχεις. Μοναδική στιγμή που σε πλημυρίζουν τόσα πολλά που δεν μπορείς να βρεις λέξεις να πεις, παρά μόνο ένα "σε ευχαριστώ" που υπάρχεις και μου προσφέρεις ετούτη την δυνατότητα. 

Να προσκυνήσω θεούς; να γυρίσω υφήλιο; κάτι θα βρω που να είναι ισάξιό σου, αντάξιό σου και να στο χαρίσω. Μα σκέφτομαι πως έτσι θα χάσω στιγμές μαζί σου, στιγμές που θα είναι τόσο δημιουργικές μακριά σου και θα ολοκληρώνονται στην άφιξή σου.
Μικρή ευλογία, μικρή και η χαρά μάτια μου, ξέρω, αλλά είναι υπέροχο, έχει κάνει την μοναξιά να μοιάζει ανάπαυλα σε τρέλα, μια ανάσα για να ψηλαφίσεις επιφάνειες και να δηλώσεις παρόν.

Πέφτουν όνειρα βροχή να τα βλέπεις, να αλλάζουν μορφή εμπρός σου. Ποτάμι οι ευχές που ξοδεύτηκαν όλες μαζί με μιας για να μπορέσεις να ξεδιψάσεις. Ζωή που κυλά τόσο νωχελικά μερικές φορές για να σε φτάνει στο σημείο να ζητήσεις κι αν χρειαστεί να εκλιπαρήσεις για μια νότα σιωπής, για το κενό ή για κάτι που θα σπάσει την ψυχή και βγει μπροστά.
Θα φωνάξει ο άγνωστος "τέλος", θα πεις ευχαριστίες και θα παρακαλέσεις να φτάσει η ερμηνεία σου στην αντίπερα όχθη.
Πέφτει ο ουρανός βροχή να τον βλέπεις από τι υλικά είναι φτιαγμένος, εσύ που τον χαζεύεις αιώνες και απορείς αν ήσουν κομμάτι του, αν θα σε καλεί στο άπειρο.
Ένα ταξίδι ακόμη!

Πληγή

Η πληγή ζυγώνει, όπως μπορεί και ξέρει, μα και εσύ την έχεις αναγνωρίσει από μακριά κι ας φυλά το πρόσωπό της κρυφό. Υποτονικά καρδιοχτύπια, ηθελημένοι μάρτυρες για την καταγραφή και ο παμπόνηρος παλμός, ήρθε και έκατσε προσοχή στην πρώτη ματιά. Θαυμασμός μορφής, της μαεστρίας σου. Ολότελα παραδομένος σε ό,τι κι αν είσαι, σε ό,τι ορίζεις, σε ό,τι ευελπιστείς να καταφέρεις.
Είσαι έτοιμος; θα καταπατηθούν όλα όσα κατέχεις σε ελάχιστες εικόνες από τώρα. Όποιο φιλί κι αν προσδοκείς να δώσεις, κάντο τώρα, που αντέχεις ακόμη να αιμορραγείς και να θέλεις να με έχεις κοντά σου.
Η πληγή δημιουργείται αργά, γιατί μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, ακόμα σε πονώ, σε νιώθω και είναι δύσκολο να κάνω το δάκρυ να υποκριθεί, πως δεν θα το δεις.

Άπειρο

Έχεις μέρες να παίξεις τις μουσικές σου και μου έλειψε ο ήχος της ψυχής σου. Αποτυπώματα στο μυαλό και υποτονικοί ήχοι προβάλουν σε λευκό πανί, να υποδύονται εμάς τους δυο. Να το δυναμώσω; να βάλω πιοτό και να κάτσουμε να παρακολουθήσουμε την συνέχεια, το τέλος να δούμε πως θα μοιάζει;
Σίγουρα δεν είμαστε τίποτα, μας περιβάλουν τόσα και όσο κι αν είναι επιθυμητό, οι εικόνες έχουν μείνει σε παλμούς. Το μυαλό δίνει εντολή και βρίσκουν όλα κατάληξη στην καρδιά. Μια ανάσα σε ξεχωρίζει, ο ρυθμός της.
Έχεις μέρες να ακούσεις τις μουσικές σου, να κάτσω λίγο πιο πέρα και θα βγεις μόνος σου στο φως για την υπόκλιση;
Τα έχω όλα σε τάξη και όπως τα επιθυμείς, λίγο τσαλακωμένα, ελάχιστα προσεγμένα, αλλά σε διάταξη γνώριμη να κοπάζουν το αγέρι και να σκορπούν την σιωπή σε μια αγκαλιά κι ας μοιάζει άυλη υπόσταση που δεν την ορίζει κανείς.

Ξεκαθαρίσματα

Τι μου χρωστά η ζωή και ρίχνει όλο ζαριές για να με ξεγελάσει; σταράτα λόγια από παραμυθά δεν περίμενα, μα την ψυχή μου κολάζει. Ένα χατίρι θα ήθελες μονάχα και εκείνη σου προσάπτει τύχες, κέρδη και μια πρόσκαιρη φυγή ίσα ίσα για να σε γλυκάνει, όσο για να φέρει λήθη στην στιγμή που επιβεβαιώθηκες και δικαιώθηκες. Δεν την συμφέρει να γνωρίζεις, υποχείριό της δεν θα γίνεις.
Τι της οφείλω και με έχει δέσμιο, σε αναμονή σιωπηλή να μην τολμώ ούτε χαρά, μα ούτε και δάκρυ;
Επιλογές όλο μου δίνει, αλλά όχι για αυτό που της ζητώ. Μου έχει ορκιστεί πως όσα κι αν απορρίπτω, θα είμαι μονάχη σε τούτο το μονοπάτι. Έτσι θα είμαι ασφαλής, γιατί της κοστίζουν οι παρέες μου.

Κάπως πρέπει να αιτιολογηθώ. Πόσος χρόνος μου απέμεινε; να ξέρω να είναι κάτι σύντομο και απερίσκεπτο ή περίπλοκα μεθοδευμένο. Κοροϊδεύω τα πάντα για να μην σταθώ και κλάψω. Έχω ασφαλίσει τα παράθυρα, τα όνειρα δεν μπορούν να μπουν εδώ μέσα, αν και δεν υπήρχε ποτέ ο φόβος, δεν αγαπούν την σκόνη.
Φτύσιμο κατάμουτρα, ο μόνος τρόπος κάτι να σε αγγίξει.
"Τελείωσες;" θα πεις και θα συνεχίσεις τον καπνό σου να ξοδεύεις, να γεμίσει ο χώρος.
Τώρα είμαστε εντάξει, θεωρώ πως σε ικανοποίησε το χαμογελαστό μου πρόσωπο και η ευλαβική μου προσφώνηση προς το άτομό σου. Έχω υπόλοιπο για έναν καφέ ή για ένα μπέρδεμα ακόμη;
Κάπως πρέπει να ακούστηκε αυτό, αλλά προσευχή δεν ήταν.

Καλέ μου φίλε κάτσε κοντά να σε κεράσω κρασί και όσα σε βαραίνουν πες αργά, να τα νιώθεις καθώς θα κατεβαίνει η γουλιά στις παύσεις σου. Ο καιρός απρόβλεπτος και για αυτό τα πόδια μας μονάχα στο νερό. Έφερες κοντά πυροφάνι, το σκοτάδι λες πως δεν το μπορείς και ας φέγγουν τα αστέρια. Ξένος θες να δηλώσεις πως δεν κατέχεις ετούτα τα μέρη και να γίνεις μέρος του σκηνικού.
Θα σου γνέψω και θα σηκωθείς να φύγεις κι ας μην τέλειωσες το πιοτό σου. Ώρα σου καλή. Στην επόμενη συνάντηση να φέρεις και την κυρά σου, την επόμενη φορά, να έχεις την υγειά σου!

Παρακαλά η νύχτα την μέρα να παραταθεί λίγο ακόμα η παραμονή της στο μυαλό σου. Θα κινηθεί απειλητικά, έτσι θα μοιάζει, επίθεση στην άμυνά σου. Προχωρά δυο βήματα και θα στείλεις δυο βλήματα. Οπλές έτοιμες; παραδομένος για να ξυπνήσει από τον λήθαργο, ο εχθρός.
Οι συμφωνίες σφραγίστηκαν, τα χείλη ορκίστηκαν και αυτό που βλέπεις, είναι ότι απέμεινε για σένα να χαρείς, ένα σούρουπο. Εισβολή χωρίς δηλωμένα σύνορα πως να δικαιωθεί! έχει καταχωρηθεί η παρουσία του, έχουν ακουστεί τα ονόματα, άδικος κόπος για την επιθυμία σου.
Συμβουλή ζητά η μέρα από την νύχτα, πως να γίνει υπέρλαμπρη όπως εκείνη και απαντήθηκε,
- Ντύσου στα μαύρα, διάλεξε για χρώμα σου το σκοτάδι και θα βρεις ακόλουθους κολάσιμα πιστούς.
Σταμάτησε η νύχτα να ονειροπολεί και γύρισε στον βυθό, λημέρι υγρό και μυστικιστικό.

Αναγνώριση

Καίγεται το κορμί και ισορροπεί, κλέβει την ματιά σου και χαμογελά. Έρωτας από τους παλιούς, ξεχασμένα μυστικά και ποιος ασχολείται τέτοια ώρα με τις ακολουθίες τους, εγώ φιλί παίρνω και μεθώ, εσύ νιώθεις και αναπνέεις. Τραγούδι σκαρφίστηκα να σου πω, απαγγελία του φονικού και διόρθωσες τις ατάκες μου, σαν σου θύμισα παρελθόν.
Πάρλες και διάλογοι να καλύπτουν την σιωπή στις ματιές μας, αρκεί μονάχα αυτό, να αναγνωρίσω το παρασύνθημα και να συμπληρώσω την σειρά σου.
Θα έπρεπε να σε κατέχω; απλά σε δέχτηκα σαν δικό μου είναι.
Θύμισε στα παιδιά το πως γνωριστήκαμε και θα δακρύσουν, ταξίδεψέ τα στο παραμύθι σου και θα σωπάσουν στο τέλος του, γιατί είναι ιδανικό.
Καίγεται η νύχτα και μηδενίζει η μέρα.

Προβολή

Παράδοση  μορφέα άνευ όρων, όχι γιατί έχασες τα λογικά σου, απλά επειδή βρήκες σύνεση μέσα στην παραφροσύνη των εικόνων του. Κανόνας απαράβατος να κρατήσεις τον εαυτό σου κύριο του παιχνιδιού και για τα υπόλοιπα μην σκοτιστείς. Ιπτάμενα σώματα και αντικείμενα και όλα μοιάζουν τόσο οικεία, ώστε ο φόβος να βρει πρόσφορο έδαφος για την αποκάλυψη του ήλιου.
Περασμένα μεσάνυχτα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή όλες οι δεισιδαιμονίες να βρουν παρηγοριά στο σκεπτικό σου και να προβάλουν στο υποσυνείδητό σου και το εγώ σου; προχωρά κάτω από σκάλες με μαύρη γάτα στην αγκαλιά. Γελάς, ξέρεις το αποτέλεσμα, χάρη για τους βλάσφημους.

Είναι οι λέξεις που μπαίνουν εμπόδιο και διάλεξαν τα δάχτυλα να μπλεχτούν και να δηλώσουν το παρόν σε ματιά. Κάπως έτσι πέρασε η στιγμή και η λήθη κάλυψε τα χείλη, να μην διστάσουν να γκρινιάξουν. Πέρα από εδώ, χαμός και σάλος για ένα απόμακρο δειλινό. Κάποιος έταξε, κάποιος λησμόνησε και ο μαρτυριάρης ουρανός, πρόδωσε και τους δυό. Λέξεις σε μια χούφτα, άλλη αίσθηση, άλλη λογική και πως να καταλάβεις μιας ψυχής σημάδι!

Πειρατές

Ένα διαμάντι κάπου θαμμένο μα όχι προδομένο. Λάμπει μέσα σε χώμα, είναι τόσο ισχυρό που άμα σταθείς εκεί κοντά θα νομίζεις πως από εκεί ξεκινά ουράνιο τόξο. Σε έχω αφήσει φυλακισμένο δίχως κλειδωνιές, δίχως όρους και οι παραβιάσεις ανύπαρκτες για το άλλοθι σου, αλλά δεκτό.
Καπετάνιε πορευόμαστε σωστά; έχω μήνες να δω στεριά. Δεν είναι πως μου λείπει η γη, μα το κορμί της πιο πολύ.
Χάρτης αναποδογυρισμένος, ποτά στην πρώτη γραμμή και οι πυξίδες αχρείαστες όταν έχεις αστέρια από πάνω σου να χαζεύεις.
Ένας θησαυρός κάπου χαμένος, μα όχι πολύτιμος. Σκουριάζει μέσα σε λίθους ανεκτίμητης αξίας και όποιος ξέρει θα σπάσει το περιτύλιγμα για να φτάσει σε άνθρακα.
Φτωχό μου παιδί, έτσι θα σε χαρακτηρίζουν, αλλά κατέχω όλα όσα σου επισυνάπτουν πως υπήρξαν σφάλματα μεγάλων φυγάδων, κλεπταποδόχων.
Μια ευχή θα σου χαρίσω, να είσαι εκεί την στιγμή που όλα θα χάνουν την ισχύ τους, αλλά όχι οι παλμοί σου.

Θαλπωρή

Στο χρώσταγε η ζωή, όχι έναν μεγάλο έρωτα, αλλά την αγάπη όπως την είχες φανταστεί. Μαζεύτηκαν ευχές χρόνων, από τρίτους και καταστάλαξε η αυγή εκείνης της μέρας στην αγκαλιά του, η δική σου αύρα. Ψεύτικο φιλί, όχι επειδή υποκρίθηκε, επειδή υπήρξε μονάχα εκείνη την στιγμή, στην εικόνα του. Ποια μορφή να σε ξεπατικώσει, ποια ψυχή να αντέξει πόνο και χαρά;!
Σου όφειλε η μοίρα τα μυστικά σου να φανερωθούν, όχι επειδή τα πρόδωσες, απλά επειδή τα φορούσε εκείνη στην ποδιά της. Αναγνώρισες το οικείο και το γνώριμο, το απόμακρο και σκοτεινό βλέμμα της ψυχής.
Πόσο μοναδικός θεωρούσες πως ήσουν, πως όμοιος σου δεν υπήρχε, μα αντίκρισες καθρέφτη στην εικόνα της.
Στο χρώσταγε χάρη η ζωή να σε φέρει σε μονοπάτι που θα έλουζε φως φεγγαριού, σε ακτή που την αλμύρα θα έκαιγε πάνω σε πληγές, εσένα να σώσει.

Αποποίηση ευθυνών σε ένα όνειρο, ενώ ξέρεις πως κανείς δεν θα σου χαριστεί. Επαναπαύεσαι πάνω σε ένα σύννεφο, καλως ήρθες στο φτωχικό μας. Υπερβολικά κυνικός για να κινείσαι απροκάλυπτα ανάμεσα στην αφθαρσία σαν καταξιωμένος δούλος του μέλλοντος. Απαραβίαστος κανόνας τα χέρια στον αέρα να φαίνεται η αδυναμία σου. Υποκρίνομαι στο ταλέντο σου, απροκάλυπτα ευφυής.
Ουδείς τέλειος, αυτή και η μαγεία σου, αυτό και το παραμύθι σου.
Τα φιλιά ήδη στα χείλη σου να παρακαλούν τον μορφέα να τα θέσει μέρος της φυγής σου.