Είναι μόνος του, το ξέρεις; και αν γνέψεις; σου οφείλω ένα χαστούκι. Ειρωνεία; το περίμενες και δεν αντέδρασες, μόνο με κοίταξες σαν να ζητούσες κι άλλο, να νιώσεις την πηγή του και να δικαιωθείς για την αντοχή σου. Είναι απόμακρος, το ήξερες; και πως μπορείς και στέκεσαι εκεί δίπλα του δίχως μια ματιά πάνω του; μια κίνησή σου και θα ήταν αρκετή για να σε νιώσει και να βγει από τον βούρκο του, αλλά όχι, εσύ είσαι υπεράνω όλων, εσύ είσαι θεός και βλάσφημος εγώ.
Περιπλανώμενος ο χιτώνας του που δεν έχει αποδέκτη, δεν όφειλες να του είχες έναν και ας μην ήταν παρών, έστω ενα σημείο αναφοράς, ένα σπίτι παλιό και ερειπωμένο, αλλά τα θεμέλια, θα ξεχώριζαν από όλα τα χρόνια που προσπέρασαν.
Είναι μόνος του και σε εκλιπαρώ για την σωτηρία του, γιατί αδύναμη εγώ που έχω ξεμείνει σε ένα απομονωμένο νησί, δίχως στίγμα σε πυξίδα.