Κάπως πρέπει να αιτιολογηθώ. Πόσος χρόνος μου απέμεινε; να ξέρω να είναι κάτι σύντομο και απερίσκεπτο ή περίπλοκα μεθοδευμένο. Κοροϊδεύω τα πάντα για να μην σταθώ και κλάψω. Έχω ασφαλίσει τα παράθυρα, τα όνειρα δεν μπορούν να μπουν εδώ μέσα, αν και δεν υπήρχε ποτέ ο φόβος, δεν αγαπούν την σκόνη.
Φτύσιμο κατάμουτρα, ο μόνος τρόπος κάτι να σε αγγίξει.
"Τελείωσες;" θα πεις και θα συνεχίσεις τον καπνό σου να ξοδεύεις, να γεμίσει ο χώρος.
Τώρα είμαστε εντάξει, θεωρώ πως σε ικανοποίησε το χαμογελαστό μου πρόσωπο και η ευλαβική μου προσφώνηση προς το άτομό σου. Έχω υπόλοιπο για έναν καφέ ή για ένα μπέρδεμα ακόμη;
Κάπως πρέπει να ακούστηκε αυτό, αλλά προσευχή δεν ήταν.