Θαλπωρή

Στο χρώσταγε η ζωή, όχι έναν μεγάλο έρωτα, αλλά την αγάπη όπως την είχες φανταστεί. Μαζεύτηκαν ευχές χρόνων, από τρίτους και καταστάλαξε η αυγή εκείνης της μέρας στην αγκαλιά του, η δική σου αύρα. Ψεύτικο φιλί, όχι επειδή υποκρίθηκε, επειδή υπήρξε μονάχα εκείνη την στιγμή, στην εικόνα του. Ποια μορφή να σε ξεπατικώσει, ποια ψυχή να αντέξει πόνο και χαρά;!
Σου όφειλε η μοίρα τα μυστικά σου να φανερωθούν, όχι επειδή τα πρόδωσες, απλά επειδή τα φορούσε εκείνη στην ποδιά της. Αναγνώρισες το οικείο και το γνώριμο, το απόμακρο και σκοτεινό βλέμμα της ψυχής.
Πόσο μοναδικός θεωρούσες πως ήσουν, πως όμοιος σου δεν υπήρχε, μα αντίκρισες καθρέφτη στην εικόνα της.
Στο χρώσταγε χάρη η ζωή να σε φέρει σε μονοπάτι που θα έλουζε φως φεγγαριού, σε ακτή που την αλμύρα θα έκαιγε πάνω σε πληγές, εσένα να σώσει.