Πως να μην σου πω τόσα, όταν έχω απέναντί μου το ολόγιομο φεγγάρι, Το μόνο που μπορεί να με κάνει, να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου. Τόσο φως και ας είναι νύχτα, τόση λάμψη και ας υπάρχουν εκατομμύρια αστέρια, μόνο αυτό. Οδηγώ έχοντας το στο νου, να κλέψω ματιά στην στροφή, καθώς θα βγαίνω, δίχως να χάσω την γραμμή. Θα κοιμηθεί ποτέ; να πάψω να ξενυχτώ για χατίρι του; να μπορώ να δω την μορφή του στην αγκαλιά μου, όχι στην όψη του φεγγαριού. Από τον μορφέα πες μου πως να ξεφύγω, του τα αρνούμαι όλα, για πόσο ακόμα όμως!