Αν άντεχε η καρδιά θα έσπαγε, να ξεθυμάνει, να ηρεμήσει, να σωπάσει. Δεν ξέρεις πως λειτουργούν οι πυξίδες, πως ο δρόμος σε έβγαλε σε ίδιο μονοπάτι και γιατί να ελπίζουν τα όνειρα σε μια πραγματικότητα. Θα πρέπει να αναλύσω, να εξηγήσω το πότε του τέλους, ενώ απλά θέλω την ματιά σου εκεί, μπροστά μου, να κλείνει το θέμα. Έχεις κουραστεί, σε ζάλισε και ετούτος ο ήλιος, περπάτημα ως την πηγή. Σφάλισες στο μαξιλάρι σου τις σκέψεις και εκεί τις άφηκες ως την αυγή. 

Πες το, περιμένω εδώ και ώρες για την ερώτησή σου "μπορώ να μπω στην θέση σου; εδώ μην με αφήνεις.".