Σε συλλογίζεται η νυχτιά στα μονοπάτια της και σε φέρνει κοντά της δίχως σκέψη. Όμορφες εικόνες, μετάξι και χρυσές κλωστές γύρω από το χέρι να θυμίζουν πως κάπου πρέπει να τις αφήσεις και να ανυψωθείς στον θεό σου. Αμέτρητες οι φθορές από την ορθοστασία, από την αναμονή, από τα βράδια που σε ξημέρωσαν στο ίδιο σημείο για χρόνια. Φιλί, δεν θα το πεις μα χάδι για αποζημίωση και ας είναι η ψευδαίσθηση που κερδίζει. Ανοίγουν οι πύλες του κόσμου στην ματιά σου, μόνο να το ήξερες όπως το βιώνω, να το πίστευες όπως το νιώθω.

Σε αντικαθιστά η μέρα στα μοτίβα τα πρωινά, με λάμψεις από ήλιο και χρώματα, σε αναζητά!