Σου ανήκει ο κόσμος ολάκερος, ένας γαλαξίας σαν και αυτόν που χάζευες μικρός από το παραθύρι σου. Δεν έχεις θέα σε αυλή, μα σε άλλα δωμάτια. Ξέχασες να ανοίγεις και να κοιτάς, να παρατηρείς γύρω σου και αφέθηκες σε ιδέες όπως τις ήξερες, ελπίζοντας πως πια δεν υπάρχουν, παρά μόνο σε παραμύθια, σε αμέτρητες ιστορίες, αλλά όχι σε πραγματικό χρόνο. Θα είχε αξία ένα φιλί, αν ήταν ουράνιο; αν ήταν του αγγέλου σου, που τόσο ποθεί ένα χαμόγελο, της ψυχής σου.

Θα σε πιστέψουν, όσοι σε αγγίξουν, θα μοιραστούν χάδια μόνο για όσο παραμείνεις εκεί, να σε θαυμάζουν, από κοντά.

Το ελάχιστο που μπορείς να απαιτήσεις, είναι μια στιγμή από το βασίλειό σου, για σένα στα πόδια σου.