Να άγγιζες την μορφή του σαν όνειρο, μα την ίδια στιγμή εύχεσαι να μην νιώσεις την αγκαλιά του, να μην ζήσεις στιγμές δίχως αυτήν. Τελειώνει ποτέ το παραμύθι στα λόγια του επίκουρου; σε κήπο καθήμενη να ακούω λόγια σοφά και λιτά για όσα δεν κατανοώ ακόμη, κάπως έτσι ξεχνιούνται όλα.
Μια θέση να βρω και για την εταίρα, κάπου να αναπαυθεί και να πιστέψει για την ψυχή της, πως αξίζει όσα της αρνείσαι. Θα μείνει εκεί το βλέμμα σου καρφωμένο, πάνω του και ας έχει φύγει προ πολλού, δεν θα ξεχάσεις, την ματιά του, όσο κι αν πληγώνει, γιατί δεν σε κατάλαβε, όσο κοιμόσουν δίπλα του, όσο μέτραγες τις σιωπές του, όσο ήθελες περισσότερο από εκείνον να ανασάνει και ας απομακρυνόταν από τον ίδιο του τον εαυτό.
Αμέτρητα όλα, το άπειρο μοιάζει πιο οικείο και από το κενό πια, θα τα πω όλα, δεν τελειώνει κάτι, παρά μόνο ετούτο το παράπονο, που θέλησε να ακουστεί μέσα σε όχλο, μην εισακουστεί. ~