Καπνίζεις πάνω σε άλλους, ανυπόφορο. Υγρό απόγευμα και δεν ξέρεις αν φταίει η βροχή ή το δάκρυ που δεν κύλησε. Η ομίχλη ξεδιαλύνεται και φαίνονται τα αποτσίγαρα στο πάτωμα. Μουτζούρες και στάχτες σκόρπιες, δεν μπορείς να βρεις την ακολουθία των σκέψεων. Τρομερός τρακαδόρος, θα σου γνέψει και εσύ θα προσφέρεις, δίχως να ρωτήσεις πως και γιατί. Νοσταλγός, ξεχασμένος περιπλανώμενος πάνω σε χείλη. Φουμάρεις πάνω σε στάλες άλλων, παρακινδυνευμένο. 

Ένας από τους πολλούς ή ένας και μοναδικός; αν χαθείς θα σε αναζητήσουν ή πάντα κάτι θα σε θυμίζει, κάτι γνώριμο, αλλά όχι δικό τους.