Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Να ξεκινήσω την μοιρασιά; ένα δικό σου και μια δικιά μου η στιγμή,  είμαστε εντάξει. Δεν ρώτησες καν τι πήρες και γύρισες την πλάτη να φύγεις. Κοντοστάθηκες για λίγο, λίγο πριν την πόρτα και όταν θυμήθηκες, ένιωσες, ήταν αργά για ένα ακόμη φιλί. Να ξεκινήσω την απαγγελία; δεν θα είναι κατηγορία μα το διάγγελμα ενός έργου, του τέλους. Μιλώ, κοιτώ στο άπειρο και τα δάκρυα δεν θα συγκρατηθούν, θα σπάσουν το γυάλινο φράγμα και θα πλημμυρίσουν την σκέψη. Μην διακόψεις την ροή, έτσι θέλησαν να είναι, ακίνητο το σώμα, μα εκείνα να αντιδρούν σε κάθε τι και να προδίδουν την ψυχή. Σε τι έχουν δικαίωμα δυο ακλόνητες σιωπές; σε τι, που να μην αναιρείται όλο το είναι τους;
Θεέ μου, πόσο σου αρέσει αυτή η στιγμή, που οι αισθήσεις είναι παρούσες και στο δηλώνουν εμπρός σου και μέσα σου ένας χείμαρρος και δεν θα σε αφήσουν να πεις τα λόγια τα σωστά που θα μείνουν και θα απαλύνουν την ύπαρξή σου.
Σε θέλω όπως πάντα, σε αναζητώ σε όνειρα και δεν θα ξεκουραστεί ποτέ ετούτο το κορμί, σαν σε πίστεψε, φυλακίστηκε αιώνια σε εικόνες, σε όσα δεν έπρεπε να έχουν υπάρξει ποτέ για τούτο το δόλιο παιδί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: