Χιλιάδες ραβασάκια τρέχουν να ξεφύγουν από τις τσέπες μου και να σχηματίσουν έναν ολάκερο ουρανό για την μορφή σου. Ατίθασα όπως πάντα, πεισματάρικα και αθεράπευτα αφελή, θα ζωγραφίσουν, θα προσπεράσουν καχύποπτες ματιές και θα αράξουν λίγο παραπέρα στο παγκάκι σου, σφυρίζοντας ανέμελα, ενώ περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να σε καταλάβουν.
Χιλιάδες οι σκέψεις τρέχουν να ξεφύγουν από την τροχιά της φαντασίας και να σχηματίσουν μορφές στα μάτια σου μπροστά, έναν ολάκερο κόσμο. Αλάνια τρομερά έχουν μάθει να ελίσσονται και να παίρνουν τα χέρια σου αγκαλιά, να σε αισθάνονται στο πρόσωπο και να ξεγελούν κάθε περαστικό, πως απλώς μιμούνται τις κινήσεις σου.
Μια συνεχόμενη τρέλα, ανίατη, έντονη μα πάνω από όλα αληθινή. Δεν μπορείς να τα κάνεις καλά, στο λέω εγώ που τα κατέχω, δεν μπορείς να τα σώσεις, παρά μονάχα να τα νιώσεις.