Ξωπίσω σου τρέχουν δούλοι και αφεντάδες και ο χειρότερος κριτής σου, ο εαυτός σου. Κηφήνες και ηδονοβλεψίες παρακαλούν για το κάλεσμά σου. Όποιος σου τάξει πληγή σε αγαπά πραγματικά, όποιος σου τάζει φιλί, έχει στο μυαλό του την φυγή. Ντίβα μιας άλλης εποχής, με καμαρίνια, φρου φρου, αρώματα και ένα κραγιόν που το έχεις μόνο για τις αφιερώσεις.

Ένας μικρόκοσμος πίσω από τα φκιασίδια σου, ένα ηθελημένο τέλος. Τα έχεις συλλογιστεί όλα, δεν τα έχεις επεξεργαστεί. Μοιραίος στο πέρασμά σου θα αφήσεις όλα αυτά να πλανώνται και να παιδεύονται για να μην αισθανθείς μόνος και αποκομμένος από την πραγματικότητα.

Όλοι είναι υπέρλαμπροι και χρυσοκέντητοι, όπως και η μορφή σου.