Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Δεν σταμάτησε κανείς κι ας ήταν αστέρι κατά γης να φέγγει σε σκοτάδι μοναχικό. Ζητάς βοήθεια από εμέ που λες πως τα κατέχω όλα και πως την ψυχή προσπαθείς χρόνια να συναντήσεις. Κάθισα εδωνά που έχει ησυχία ουρανέ, να μπορώ να σε κοιτώ δίχως σταματημό και ας μου φωνάζουν όλοι να σωπάσω, να μην τραγουδώ. Σε τούτο το παγκάκι μοιραστήκαμε στιγμές και μελωδίες, δεν το ξεχνώ.  
Σε νανούριζαν οι εικόνες και  ταξίδευε ο λογισμός σου, είπες πως ήταν αρκετό για να ξεκινήσει η σιωπή να διηγείται το κενό. 
Δεν υπήρξα ποτέ, μόνο ο καημός και ετούτος ξεκίνησε λειψός.

3 σχόλια:

mirca είπε...

Δεν υπήρξα ποτέ, μόνο ο καημός και ετούτος ξεκίνησε λειψός.


Λειψός και μοναχός..θα ξεχαστεί και ο καημός..? έτσι δεν ειναι Τζενακι μου?

Σ' αγαπω πολύ... πολύ όμορφο το ποίημα!!! Πολύ ζεστή η αγκαλιά σου!!!!

iLiAs είπε...

μια καλημερα απο μενα Ευγενια!! :)

Εvgenia Tr είπε...

θέλω να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ξεχαστεί, αν είναι εφικτό δεν ξέρω! <3 ξέρεις όσαο είσαι για μένα....

Ηλία μου καλησπέρα! :)