Κάπως έτσι ξεκίνησε η φυλακή, μην μπορώντας να πιάσει τα καρέ των κινήσεών σου η ματιά μου. Κάπως έτσι πιάστηκα στο ψέμα και το φιλί παγιδεύτηκε σε ιστό, δίχως φευγιό. Κάπως αλλιώς πήγαινε ο στίχος, αλλά αυτοσχεδιάζω για να μην σκεφτώ την συνοχή των πράξεων, που ακολουθούν άλλους κανόνες. Κάπως αλλιώς έπρεπε να στα έχω πει, έξω από τα δόντια, αλλά αμέτοχη μένω από ψυχή ξεχασμένη. Δάκρυα με λάθος αρχή και τέλος, άλλο έργο παίξε μπας και πιστεί κανείς, πως δεν είμαι παράλογη στην ύπαρξή σου.