Καπνίζεις πάνω σε άλλους, ανυπόφορο. Υγρό απόγευμα και δεν ξέρεις αν φταίει η βροχή ή το δάκρυ που δεν κύλησε. Η ομίχλη ξεδιαλύνεται και φαίνονται τα αποτσίγαρα στο πάτωμα. Μουτζούρες και στάχτες σκόρπιες, δεν μπορείς να βρεις την ακολουθία των σκέψεων. Τρομερός τρακαδόρος, θα σου γνέψει και εσύ θα προσφέρεις, δίχως να ρωτήσεις πως και γιατί. Νοσταλγός, ξεχασμένος περιπλανώμενος πάνω σε χείλη. Φουμάρεις πάνω σε στάλες άλλων, παρακινδυνευμένο. 

Ένας από τους πολλούς ή ένας και μοναδικός; αν χαθείς θα σε αναζητήσουν ή πάντα κάτι θα σε θυμίζει, κάτι γνώριμο, αλλά όχι δικό τους.

Όλα όσα δεν είναι για μένα

Να κλείσω τα μάτια μου και να φύγω, όπως τα όνειρα, κάτι που έρχεται ξαφνικά, απροσδιόριστα, αβίαστα, μαγικά. Παρεξηγημένος παρεξηγησιάρης που γκρινιάζει αιώνες ολάκερους για ένα αστέρι που του έκλεψαν από την αποκριάτικη στολή του καουμπόι. Να παίξουμε και ως ότου κρυφτείς, θα έχω χαθεί για να κερδίσεις. Άφαντος ο μασκαράς που σου κατάφερε την μαχαιριά. Δεν φταίει καρδιά μου, εγώ υπήρξα αφελής, εγώ που πήγα άοπλος στον πόλεμο.
Να κλείσω τα παραθυρόφυλλα και μέσα να ασφαλίσω τον πυροκροτητή, αν σκάσει να χαθεί μονάχα η ψυχή μου, ουδείς άμαχος.
Στο φιλί σου προδόθηκαν εφιάλτες, στο βλέμμα σου κοιμήθηκαν δαίμονες.

Καθαγίαση

Η πληγή ζυγώνει σαν ο πιο γνώριμός σου. Οικείο το να έχεις σημάδια στην ψυχή σου, ουλές για να σε ρωτούν όλοι και ας τους είσαι άγνωστος.
- Αυτό εδώ, από τον πόλεμο, με τους αγνούς.....
- Αυτή εδώ, ρετσινιά από τα παλιά που υπήρξα αλάνι από τα λίγα και τολμούσα να σκουπίσω δάκρυα.
Θα παραδεχτείς, θα ομολογήσεις, θα ξεγλιστρήσεις από τις συζητήσεις και θα παρακαλέσεις για λίγη ησυχία.
Πόρισμα μέσα σε συλλογισμό το φιλί, αν είναι υγρό, θα είναι βαθύ το κόψιμο, αν είναι σύντομο, θα επαναληφθεί για να επιβεβαιωθεί πως δεν σου έφτασε.
Όλοι θα πλησιάσουν για το προσκύνημα, ο τελευταίος ασπασμός, ο πιο ιερός.

Ξεκίνημα

Να σε κεράσω ένα δάκρυ μέσα στην τόση χαρά σου; ό,τι περίσσεψε από τον ουρανό, από την μπόρα που πέρασε έχω. Κινείται το φως της μέρας πάνω στο πρόσωπό σου, να σε ψηλαφίσει προσπαθεί και μέσα σου να διεισδύσει. Η νύχτα φόρεσε ότι πιο απλό, ένα φεγγάρι μισοσβησμένο και δυο νότες αστέρια το άρωμά της.
Να σε προσπεράσω, να προλάβω και την πόρτα να προφτάσω να σου ανοίξω, πριν βρεις την έξοδο από τα όνειρα.
Ταξίδι όποιος σου έταξε, έσφαλε, χρειαζόσουν μόνο μια ιδέα, την αφορμή για το ξεκίνημα.
Κάπως έτσι καταλήγουν όλα να ξεψυχούν και να αποτελούν την οργή σου, τον καημό σου, την ψυχή σου.

Μοιάζει σαν να σε ακολουθώ, σαν να υπήρξε αδιέξοδο και δημιουργήθηκες εκεί, αλλά δεν γίνηκε έτσι. Μοιάζει να είναι ατέλειωτη αυτή η στιγμή, όμως συνέχεια αλλάζουν τα σκηνικά. Μοιάζει με μαρτύριο η αναμονή, μα η σκέψη είναι παρούσα. Επιλογή, απλή, τόσο ανάλαφρη στην υφή της που δεν θα μπορούσε τίποτε να είναι λάθος, να ακυρωθεί, να θεωρηθεί βιαστική. Αμελητέο το αν η καρδιά πάγωσε εμπρός σου και γίνηκε πια αντάξια της ψυχής, αυτή την κατέχει, όχι το σώμα.
Ένα φιλί να εναποθέσω στον ουρανό και θα κλείσω τα φώτα, να σε νανουρίσει εκείνος.
Ξέρω, μοιάζει ακατόρθωτο, ανούσιο, παιδιάστικο, τρελό, αλλά όλα θα γίνουν όπως τα είπαμε, κάποιος θα καταρρεύσει, κάποιος θα σωπάσει.
Ένας μόνο θα χαμογελάσει και θα κλέψει τα δάκρυα του άλλου.

Μοιάζει το βράδυ σαν να ήρθε πιο νωρίς, δικαιολογία για μια ακόμη αγκαλιά. Μην παρεξηγηθείς που δεν θα μιλήσω, που απλά θα έχω ξαπλώσει στην σιωπή και θα μελετώ την ύπαρξή σου. Να παίξουμε χάδια και φιλιά και όποιος κάνει τα πιο πολλά, κερδίζει τον άλλον για νανούρισμα. Δικαίωμα έχουν όλοι και πιο πολύ η ψυχή να ακουμπήσει πάνω στα χείλη σου και να είναι το μόνο πράγμα που αναγνωρίζει, το μόνο που θυμάται. Μυστήριες οι σκέψεις που θα παίξουν μόνες τους όλα τα χαρτιά, θα κόψουν στην μέση και όσα σημαίνουν οι φιγούρες, θα κρατήσουν για εκείνες.
Μοιάζει πως το βράδυ έχει όσα θα ήθελε για να συναντήσει την μέρα το πρωί, το μόνο που λείπει, είναι το φως, λίγο πιο ήπιο, λίγο πιο ζεστό, εσύ!

Περασμένα ένα ένα στο χέρι τα γράμματά σου, αφιερώσεις και όμως δεν φαίνεται ούτε ένα σημάδι επάνω στο κορμί μου. Όλα διαλεχτά, όλα με σύνεση, δίχως ίχνος σπατάλης, τα φιλιά. Δεν ακους τίποτα όταν δημιουργείς, όταν είσαι παραδομένος εκεί στην στιγμή σου. Παράδοξο και κατακριτέο που είσαι κύριος του εαυτού σου με χάρη δοσμένη από ψηλά. Τόση μαεστρία που σε χαζεύουν και άγγελοι. Ουδείς μαγεμένος, όλες οι αισθήσεις παρούσες και δε, παρακαλούν να υπερισχύσει η αφή.
Μπορώ να αιτιολογήσω τα πάντα, αλλά όχι την ματιά σου.Αποδοχή, είναι το κάλεσμά σου.

Σου είναι τόσο εύκολο να κρυφτείς, να αφήσεις την σιωπή να μετρήσει υπέρ σου και να χαθεί ο υπαινιγμός. Ξεπλυμένα χάδια σε αφιλόξενα χείλη. Στο τίποτα και στο πουθενά θα εναποθέσεις την σκέψη σου και δεν θα παραδεχτείς το φταίξιμο ποιου είναι. Δράμα για τους θεατές, απόλαυση για την ηδονή.
Μου είναι εύκολο να μην χαθώ, να αφήσω μια γραμμή, σημάδια και θα έχω έτοιμο το μονοπάτι της επιστροφής. Κοχύλια σε σειρά, ενώ θα έπρεπε να έβρισκα μόνο ένα, κάπου παρατημένο, ξεβρασμένο από αφρούς και αλμύρα.
Δικαίωμα δεν έχει κανείς πάνω σου, τότε από ποιον κρύβεσαι; πες και σε εμένα, τον καταδότη.

Ξωπίσω σου τρέχουν δούλοι και αφεντάδες και ο χειρότερος κριτής σου, ο εαυτός σου. Κηφήνες και ηδονοβλεψίες παρακαλούν για το κάλεσμά σου. Όποιος σου τάξει πληγή σε αγαπά πραγματικά, όποιος σου τάζει φιλί, έχει στο μυαλό του την φυγή. Ντίβα μιας άλλης εποχής, με καμαρίνια, φρου φρου, αρώματα και ένα κραγιόν που το έχεις μόνο για τις αφιερώσεις.

Ένας μικρόκοσμος πίσω από τα φκιασίδια σου, ένα ηθελημένο τέλος. Τα έχεις συλλογιστεί όλα, δεν τα έχεις επεξεργαστεί. Μοιραίος στο πέρασμά σου θα αφήσεις όλα αυτά να πλανώνται και να παιδεύονται για να μην αισθανθείς μόνος και αποκομμένος από την πραγματικότητα.

Όλοι είναι υπέρλαμπροι και χρυσοκέντητοι, όπως και η μορφή σου.

Η ψυχή μου κάπου καίγεται. Πάνω στα χείλη σου αφημένη σκόπιμα, την νοιάζει θαρρείς;! μικρό παιδί, δεν μεγαλώνει ποτέ της, μαθαίνει μόνο μέσα από παιχνίδια και μουσικές. Όλο τραγουδάει, όλο κάτι σκαρφίζεται και ξεχνιέται σε ό,τι πρέπει να είναι δικό της. Αξίζει όλα, ένα χάδι, ένα χαστούκι, ένα φιλί, ένα αντίο.
Μάταια το σώμα μου κάπου ξεψυχά. Στην ματιά σου πιάστηκε και θα αναστηθεί. Μπρος στο βιός σου θυσιάζει πέταλα, κοιτώντας αν αγωνιάς για το αποτέλεσμα ή για την ματιά.
Οι έρωτες ανθίζουν, αιμορραγούν, μένουν για πάντα, γιατί αξίζουν, είναι διακρίσεις, κατακτήσεις,  είναι η πορεία της ψυχής σου.

Ένα παρακάλι στην ψυχή σου ο κόσμος και δεν θα την αγγίξει. Έχεις αφήσει εδώ και καιρό τα επίγεια και ακολουθείς οδοιπορικό απρόβλεπτο. Μοναχικός, χαμογελάς μόνο τα βράδια βλέποντας τον ουρανό από πάνω σου, χάρτης και φυλαχτό. Να σε καλέσω στο φτωχικό μου, ελπίζοντας πως θα μείνεις να ξαποστάσεις. Δεν το έχεις ανάγκη,  μα δεν θα αρνηθείς, αποζητάς μυρωδιά γνώριμη.
Θα κάτσεις στο τζάκι, θα σε φιλέψω με όσα έχω και διάλεξε εσύ τι θα κάψεις, τι θα καθαγιάσεις και τι θα μου επιτρέψεις να διασώσω.
Ένα μπλουζ θα μου χαρίσεις, άκουσμα διαμαντένιο και σώπασα.
Στο καλό, εσύ που δεν αφήνεις πληγές. 

Τα σημάδια σου στην παλάμη μου αναγνώρισες και ήρθες κοντά.

Δεν θα αλλάξεις ποτέ ούτε στην καρδιά, ούτε στην ψυχή και δεν θα σε πιστέψει κανείς. Ακόμη και εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αποδεχτείς την φύση σου, το ότι το μυαλό δεν παύει να ονειροπολεί το ίδιο σκηνικό μήνες τώρα, πως δεν ξεθωριάζει η θύμηση, αλλά γίνεται ένα τοπίο ποιο ζοφερό, ζωηρό και έντονα δικό σου. Είσαι μέσα; θα κάνω εγώ σεφτέ και θα προσφέρω όλα όσα συγκέντρωσα από την ματιά σου. Από εδώ καρδιά μου ποιος να θέλει να δραπετεύσει; δεκτή η ποινή, δεκτά και τα φιλιά σου. Ένα πιοτό ακόμη και θα διαπιστώσεις έκπληκτος πως δεν μεθώ, μονάχα παραμιλώ και αυτό γιατί θα μου το δικαιολογήσεις.
Δεν θα απομακρυνθείς ποτέ, ούτε από τους παλμούς, ούτε από τα δάκρυά σου και δεν θα στο αναγνωρίσει κανείς. Ακόμη και εκείνος σε έχει καταλάβει, ακόμη και εκείνος που σε ποθεί πιο πολύ, ο μορφέας!

Εγώ θα σου πω αν έχει πειραγμένα χαρτιά, αν προσπαθεί από κάτι να ξεφύγει. Είναι ολοφάνερο, είναι τέλειος και όμως την νευρικότητά του δεν παρατήρησες, όταν έβλεπε να αναχωρεί η αμαξοστοιχία. Είσαι ο και λέγεσαι! κόμπιασε μια στιγμή, γιατί θυμήθηκε ποιος πρέπει να είναι.
Επιεικώς θα σου παραθέσω τα αποδεικτικά στοιχεία, ένα τασάκι, ένα μπεγλέρι και μια πένα. Αν δεν τα αναγνωρίζεις, απλά θα χάσεις και το επόμενο δρομολόγιο. Βασανιστήριο οι φωτογραφίες, μια μια νωχελικά πάνω στο τραπεζάκι και το φως πάνω σου.
Εγώ θα σου πω αν είναι ένας παραχαράκτης, αν πλαστογραφεί φιλιά, αν ξεπατικώνει της ψυχής σου το μοτίβο. Είναι εύκολο, τα δικά του σχέδια ξεθωριάζουν.

Ήρωας

Ξέρεις το τραγούδι, το έχεις παίξει τόσες φορές κι όμως κάθε φορά ηχεί διαφορετικά μέσα σου. Εικόνες βγαίνουν και τρέχουν πάνω στην κιθάρα και το μυαλό βρήκε την ευκαιρία, να ξεχαστεί από αυτό που θα έπρεπε να κάνει, να σκέφτεται. Στιγμή, στιγμές που θα αποτυπωθούν μόνο εκεί και όποιος σε πίστεψε, είναι μαζί σου. Είσαι ξεχωριστός, γιατί είσαι απλός.
Παρέμβαση το φιλί, ποιος αντέχει  να σε χαζεύει μόνο!

Συννεφιασμένο τοπίο ολάκερος ο κόσμος και η βροχή σημάδια αφήνει στο τσιμέντο. Απόμερο τοπίο εμπρός σε θάλασσα και την ακτή δεν αφήνεις. Τρέξε, μπες να σωθείς κι ας μην ξέρεις να κολυμπάς. Ξεκίνα μην σε νοιάζει ποιος θα ακολουθήσει, μονάχα εσύ γνωρίζεις όλες τις πτυχές. Λίγο πιο πέρα από σένα, γιορτή, χαμόγελα και θα πεις να σε κεράσουν ένα ποτό για το καλό, λίγο πριν βρέξεις τα πόδια σου.
Μελαγχολικό μοτίβο πάνω στο μπράτσο σου θα ζωγραφίσεις, να έχεις να θυμάσαι και όποιος σε ήξερε, σε ξέχασε.
Ένας περαστικός, ένα φρικιό, ένα νοθευμένο αποτέλεσμα και τα μάτια σου δεν βούρκωσαν ποτέ, απλά νερό και αλάτι.

Θα με κοιτάξεις σαν να έχω κάνει σκανταλιά και εγώ θα απορήσω, γιατί απλά είμαι ήσυχο και φρόνιμο. Μπορεί να ξέρεις πως πονηρεύομαι, πως κόβω κινήσεις, μα δεν εχω κινηθεί ακόμη. Θα με κοιτάξεις σαν να περιμένεις από μένα κάτι αναπάντεχο και εγώ απλά θα γνέψω, χατίρι μην σου χαλάσω. Αταξία που το μυαλό δεν ηρεμεί, δεν μπορεί, αρνείται πεισματικά τους όρους σου και θέτει τον εαυτό μου εκτός συναγωνισμού.
Θα χαμογελάσουμε ταυτόχρονα, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς όσα έχουν τρέξει ήδη μέσα μου, έχουν φτάσει σε σένα και ανατρέπουν το σκηνικό συνέχεια και αυτά όλα για ένα φιλί.

Να σου πω κάτι; άστο καλύτερα!

Είσαι αυτός που θα ζήταγες την άδεια για μια αγκαλιά και θα εξαφανιζόσουν. Είσαι αυτός που θα παρακαλούσε για ένα νανούρισμα και θα γλυκαινόταν για πάντα. Έχεις την δύναμη στην κατοχή σου και διέταξες ρητή απαγόρευση για τους ακολούθους σου. Μικρά παιδιά, έξω στην αυλή παίζουν ανέμελα, ενώ προγραμμάτισες χριστούγεννα δίχως δώρα και κόκκινες στολές, σκληραγώγηση.
Είσαι αυτός που θα κοκκίνιζες με ένα φιλί και γίνηκε ατμός η ιδέα. Είσαι αυτός που θα καθόσουν δίπλα στο τζάκι να λέει ιστορίες και παραμύθια και ομολόγησες όλη την αλήθεια. Έχεις την εξουσία να με φυλακίσεις, γιατί τόλμησα όλα αυτά ενώπιών σου και επάνω στην φυγή σου. Άφησες επιλογή . Φαίνεται δίκαιο, αλλά πόσο προσεύχεσαι την ψυχή μου να κρατάς κοντά σου!

Τρελός

Εγώ ο ονειροπόλος, που θα βαφτίζω χάρτινα καράβια στην βροχή αγνοώντας προγνώσεις, θα φυλάξω λιακάδα για την επιστροφή. Να μην σε πιστεύει κανείς και να σκορπίζεις δάκρυα, να μην μιλάς και να γράφεις ποιήματα. Εγώ που θα καθόμουν σε ένα σκαλοπάτι μέσα σε χιονιά, γιατί θα ήταν ότι πιο ιδανικό, την καρδιά μου να παγώσω την στιγμή που όλα θα στολίζονταν για χατίρι σου. Να μην σε νιώθει κανείς και να διηγείσαι όνειρα, να μην σε αγγίζει τίποτα και να εξηγείς τα ανείπωτα.
Θα τελείωνε ο χρόνος και θα με αποκαλούσαν ανίατη ασθένεια, γιατί δεν θα ξεχνούσα ποτέ την μορφή σου, θα περίμενα καρτερικά τον μορφέα να σε φέρει σε αγκαλιά, θα υπέμενα πληγές σε ψυχή για να μην μείνεις ερημίτης στο άπειρο.
Ορκίζομαι στην αλήθεια της ύπαρξης σου, δηλώνω τρελός.

Αποξενώνεσαι από τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που ξεγυμνώθηκες και δεν ντράπηκες. Τώρα, στον πόνο χάνεσαι, στο πένθος σου, γιατί οι τύψεις σε φυλακίζουν. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, δεν θα έπρεπε να είναι εδώ, εγωιστικό, αυτό είναι. Αμφιβολίες όλο και πληθαίνουν, γιατί ξέχασες πως είχες αφεθεί, λησμόνησες όσα πέρασαν και αποτελούν την ζωή σου. Κοντοστέκεται, ένα μπουκάλι στα χέρια του, ακόμη και τώρα που τον έχεις σε τιμωρία, θέλει να σε κεράσει, μαζί να τα πιείτε και να ξεχαστείς, να σπάσεις τους ψεύτικους φραγμούς και να μπεις στην αγκαλιά του.
Απομακρύνεσαι, γιατί μόλις αντιλήφθηκες, πως σε ξέρει τόσο καλά, αυτό δεν επιτρέπεται. Ήσασταν ένα, μα η αλήθεια σε πληγώνει, όπως πάντα, δεν μπορείς να στοιχειοθετήσεις κατηγορία, θα θυσιαζόσουν.
Είσαι ο ίδιος αλητάκος, το ανήσυχο πνεύμα που μια ζωή θα παρακαλάς για λίγη προσοχή, αλλά όχι για την ουσία της ψυχής σου.

Ξέρεις τον τρόπο να με νανουρίσεις, μόνο σε εσένα αφήνομαι. Απέριττη, λιτά μαλλιά να έχεις να παίζεις και  θα μπω στην αγκαλιά σου. Όχι, δεν θέλω τα χάδια σου, να νιώσω εσένα θέλω, να ακούσω χτύπο και θα έρθει ο μορφέας, βιαστικός, να με κοιμίσει σε δικό του κόσμο.
Έχεις όλα όσα δεν θα καταλάβεις ποτέ πως σου ανήκουν σε μια τέτοια στιγμή και θα απαιτήσεις να σε καλέσω μια ακόμη φορά για καληνύχτα.
Ένα φιλί και κλείστηκε η μαγεία εκεί, χρώματα, φως, φλόγα, σκοτάδι, σιωπή.

Να έχω την ευχή σου, να είμαι πλάι σου, να μετρώ τις ανάσες σου κι ας μην με κοιτάς. Ευλογία να σου κρατώ το χέρι σαν γίνομαι η πένα που βαστάς και δεν λες να αφήσεις, ούτε για ένα τσιγάρο. Θα σου κλείσει το μάτι ο περαστικός και θα σου αφήσει μια προσμονή για το αύριο, για την καρδιά του. Θα κλείσω για μια στιγμή μονάχα τα μάτια μου, τώρα μου επιτρέπεται, που ξεχάστηκε η ψυχή σου και αφέθηκε να καθίσει σε ενα παγκάκι, το πιο παλιό, το πιο απόμακρο, το δικό μου στέκι.
Να έχω το φιλί σου, έστω πάνω σε αποτσίγαρα, έστω μέσα σε καπνούς κι ας ήταν  γραφτό να καταλήξουμε ο ένας προσευχή και ο άλλος τάμα για την ελπίδα μιας άγνωστης ψυχής.
Να έχω την δυνατότητα να ζητήσω ένα ακόμη χατίρι από εσένα κι ας μου επισυνάπτουν ονειροπόλα μοτίβα.

Ήχος από κάτι που σπάει, αλλά δεν θα αποπροσανατολιστείς, συνεχίζεις το παίξιμό σου. Κομμάτια έφτασαν ως εσένα, μα εσύ το πόδι σου στο πεντάλ, ακλόνητος. Πλέγμα από κάτι που φωνάζει, κινείται απειλητικά, δεν θα τολμήσει όμως, το άδικο το ξέρει. Φασαρία.
Μοιάζεις αγκυροβολημένος, αλλά δεν είσαι στα αβαθή. Σε έχουν μπερδέψει, έχουν χαθεί και θα προσπαθήσουν μάταια για το αντίθετο.
Σε έχω νιώσει δίχως κόπο και αυτό είναι βάσανο για σένα. Θα δικαιολογήσεις τον θόρυβο κι ας μην έχει προκύψει ακόμη ο σαματάς.

Ένα χατίρι θα σου ζητήσω μόνο, λίγο νερό, για αυτό σταμάτησα, τα υπόλοιπα δεν με αφορούν. Για αυτό και για το παίξιμό σου.
Ξέρω ποιος φταίει, αν σε ενδιαφέρει, αλλά μην καταργήσεις τον ρυθμό σου, κράτα το σταθερό για να βρίσκω αφορμές να παίζω την παρτιτούρα  σου, σαν κάτι γνώριμο για πάντα.

Στον κόσμο του ερωτευμένου

Ονειροπαρμένος νεαρός με ροζ τούφες στα μαλλιά και ένα συνεχές βογκητό που επαναλαμβάνεται, ανεξαρτήτου ώρας, μέρας και καιρικών συνθηκών. Πρέπει να είναι βαρετό, αλλά εκεί, ακάθεκτος στο να μένει ακίνητος ώρες ολάκερες λες και περιμένει θεία επιφοίτιση. Μα είναι μόνο ένα συναίσθημα που τον έχει αποπάρει εδώ και στιγμές και δεν λέει να τον αφήσει.
Πεταλούδες, λένε, πολυχρωμία και σύννεφα που νωχελικά κινούνται, μα σάμπως ξέρω να σου πω αν στέκει ετούτη η κατηγορία;
Αγέρωχος, γιατί τώρα πρέπει να είναι η δημιουργία της εικόνας, η πιο έντονη, η φαντασία και η μυθοπλασία του κειμένου για το πως θα πορευτεί με την αγαπημένη του. Ναι σου λέω, παραμιλάει ακόμα και στον ξύπνιο του και κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες, όπως όταν θα είναι μαζί. 

Αχ το καψερό θα μοιρολογήσεις,  μα ετούτος στέκει ευτυχής και απροσπέλαστος από κάθε τι μικρό και μάταια πραγματικό.
Αν δεν το γνώριζες και αυτό, μάθε πως ό,τι κι αν φανερωθεί εμπρός του δεν τον συγκινεί. Τίποτε άλλο παρά μια μορφή, έστω και ένα δείγμα από εκείνην. Μην με ρωτήσεις μονάχα αν είναι πραγματική, αν υφίσταται, αν του έχει μιλήσει ποτέ, αν έχει δει και αγγίξει την υπόστασή της.
Θα τον ζήλευα και εγώ, αν ήξερα αν έχει γαλήνη στην ψυχή του.

Ξεκαθάρισμα, στα ίσα και κοφτά. Πετάς από το παράθυρο τα αποτσίγαρα, έχεις δημιουργήσει χιόνι μέσα στο μουντό φόντο και όποιος περνά, νομίζει πως έχεις χάσει εποχές. Δεν έχεις σκεφτεί τίποτα, γιατί όλα πέρασαν από μπροστά σου και η στιγμή ήρθε αβίαστα. Συνεχίζεις ακάθεκτη, δεν βρέθηκε κανείς να σε αποτρέψει, πόσο λυτρωτικό! 

Πτώση, φυσική κατάληξη όλων, αλλά ο ήχος είναι που σε ωθεί στο να βρεθείς με άδειες ντουλάπες, άδειους χώρους για ευκολία κινήσεων και ανατάσεων ψυχής.
Να βάλω καφέ;! ένα λεπτό θα κάνω, αρωματικός, βαθύ ποτισμένο φίλτρο και οι σταγόνες ήταν η βροχή. Αναπνοή, ο καημός με αποχωρίστηκε, γιατί πίστεψε την φυγή.
Ένα σκούπισμα και ένα σφουγγάρισμα απέμεινε και όποιος είναι πίσω μου, δεξιά και αριστερά ας μην φανερωθεί, δεν μέτρησα σωστά και είδα όλες τις κρυψώνες.

Χιλιάδες ραβασάκια τρέχουν να ξεφύγουν από τις τσέπες μου και να σχηματίσουν έναν ολάκερο ουρανό για την μορφή σου. Ατίθασα όπως πάντα, πεισματάρικα και αθεράπευτα αφελή, θα ζωγραφίσουν, θα προσπεράσουν καχύποπτες ματιές και θα αράξουν λίγο παραπέρα στο παγκάκι σου, σφυρίζοντας ανέμελα, ενώ περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να σε καταλάβουν.
Χιλιάδες οι σκέψεις τρέχουν να ξεφύγουν από την τροχιά της φαντασίας και να σχηματίσουν μορφές στα μάτια σου μπροστά, έναν ολάκερο κόσμο. Αλάνια τρομερά έχουν μάθει να ελίσσονται και να παίρνουν τα χέρια σου αγκαλιά, να σε αισθάνονται στο πρόσωπο και να ξεγελούν κάθε περαστικό, πως απλώς μιμούνται τις κινήσεις σου.
Μια συνεχόμενη τρέλα, ανίατη, έντονη μα πάνω από όλα αληθινή. Δεν μπορείς να τα κάνεις καλά, στο λέω εγώ που τα κατέχω, δεν μπορείς να τα σώσεις, παρά μονάχα να τα νιώσεις.

Να ξεκινήσω την μοιρασιά; ένα δικό σου και μια δικιά μου η στιγμή,  είμαστε εντάξει. Δεν ρώτησες καν τι πήρες και γύρισες την πλάτη να φύγεις. Κοντοστάθηκες για λίγο, λίγο πριν την πόρτα και όταν θυμήθηκες, ένιωσες, ήταν αργά για ένα ακόμη φιλί. Να ξεκινήσω την απαγγελία; δεν θα είναι κατηγορία μα το διάγγελμα ενός έργου, του τέλους. Μιλώ, κοιτώ στο άπειρο και τα δάκρυα δεν θα συγκρατηθούν, θα σπάσουν το γυάλινο φράγμα και θα πλημμυρίσουν την σκέψη. Μην διακόψεις την ροή, έτσι θέλησαν να είναι, ακίνητο το σώμα, μα εκείνα να αντιδρούν σε κάθε τι και να προδίδουν την ψυχή. Σε τι έχουν δικαίωμα δυο ακλόνητες σιωπές; σε τι, που να μην αναιρείται όλο το είναι τους;
Θεέ μου, πόσο σου αρέσει αυτή η στιγμή, που οι αισθήσεις είναι παρούσες και στο δηλώνουν εμπρός σου και μέσα σου ένας χείμαρρος και δεν θα σε αφήσουν να πεις τα λόγια τα σωστά που θα μείνουν και θα απαλύνουν την ύπαρξή σου.
Σε θέλω όπως πάντα, σε αναζητώ σε όνειρα και δεν θα ξεκουραστεί ποτέ ετούτο το κορμί, σαν σε πίστεψε, φυλακίστηκε αιώνια σε εικόνες, σε όσα δεν έπρεπε να έχουν υπάρξει ποτέ για τούτο το δόλιο παιδί.

Γυρίζεις, θα απαιτήσεις, θα αγγίξεις και θα πεις να μην αισθανθεί. Θα μετρήσεις τις πνοές και θα ανακηρύξεις τους νικητές, σίγουρα νοθευμένα είναι τα ποτά. Πολλά θα πεις πως λέω, φλυαρείς με τις ετοιμόλογες απαντήσεις σου, αδιάφορο όσα κι αν κάνεις. Πρέπει να αναφέρω την ζαριά σου, πειραγμένη και σταθεροί οι αριθμοί. Θα φοβηθείς μόνο όταν σε κοιτάξω στα μάτια, που έχω το θάρρος να το πράξω ενώπιών σου. Καίω τις προβλέψεις σου, να τις γλυτώσω από την μιζέρια τους.
Απαιτείς από τους αγαπητικούς σου, μα εγώ ήμουν μόνο ακόλουθός σου. Θα προσελκύσεις πλήθος να φανείς σωτήρας. Ένα θα σου ευχηθώ, μην έρθουμε αντίκρυ, γιατί τότε θα συνειδητοποιήσεις, πως δεν μπορείς να με αγγίξεις.

Αντιφατικοί ρόλοι στο ίδιο έργο. Είσαι κομπάρσος, προβαρισμένα τα λόγια σου, έχεις μια μόνο ευκαιρία πάνω στο σανίδι. Θα μπεις και θα σταθείς πίσω από όλους, θα είσαι στην σκιά, δίπλα στην κουρτίνα και σαν φτάσει η ώρα, θα κλέψεις την παράσταση με την μια και μοναδική σου ατάκα. Έτοιμος; βγαίνεις, μην τα θαλασσώσεις. Κόμπος και όμως στάθηκες στο σημείο που υπήρχε η κιμωλία, κοίταξες στο πλήθος, εστίασες στον έναν θεατή που είχε κρεμαστεί στα χείλη σου και λάλησες.
Ήταν η μόνη στιγμή που άκουσες γέλια, ήταν η μόνη εικόνα που θυμάσαι από όλη την παρωδία.
Στέφτηκε με επιτυχία, κριτικές θεσπέσιες που αναφέρουν την ύπαρξή σου και όμως όχι όνομα. Παρέμεινες σεζόν ολάκερες στον ίδιο θίασο χάρη σε τούτη την στιγμή, για την στιγμή που έλαμπες, στην άκρη της σκηνής.

Έχει σημασία αν σπάσω σε χίλια κομμάτια, αν επιτρέψω στον εαυτό μου να κυλήσει προς τα μέσα και ξεχάσει για μια στιγμή που βρίσκεται. Έχει υπάρξει μια φιγούρα σε ξένη ζωή, παρτιτούρα σε μυαλό και ψυχή, μα όχι σε πορφυρά σεντόνια, σε ματιές. Έχει αντίκτυπο μια και μόνο ανάσα, όταν θα βγει από το κορμί για να ταξιδέψει ως το ταβάνι και θα ξεψυχήσει, χωρίς να την αισθανθεί κανείς;
Νόημα σε κραυγές, ενώ όλοι αδιαφορούν, πόρισμα σε λαλιά αλλοπαρμένου, ματιά αφηρημένου και ξέρεις που στοχεύει το μυαλό.
Σου επιτρέπεται να είσαι Κυρία, σου απαγορεύεται να γίνεις μια καθώς οφείλεις ερωμένη. Σου χαρίζονται ζωές, μα όχι στιγμές.
Όλοι έχουν δικαίωμα πάνω σου, γιατί αποδεικνύεται πως σε όλα έχεις δίκιο, πως έχεις υπάρξει μάντης σωστός, αλάνθαστος, είναι σκληρό, μα είναι η μόνη σου αλήθεια.

Ευθυγραμμίζεσαι με έναν ξένο για να δεις να ακολουθείς την ίδια πορεία. Θέλεις να αισθανθείς τις αντιδράσεις στα ίδια πράγματα, γιατί τον εαυτό σου θέλεις να νιώσεις, να τον αντικρούσεις και να φτύσεις την φυγή του, την πληγή σου, την ελπίδα του. Δεν διαφέρετε, μπορεί να είναι πιο νέος, μπορεί να είσαι πιο γέρος, μα εκεί ήσουν, εκεί θέλει να βρεθεί, αλλά μαζί θα καταλήξετε στο ίδιο σημείο, να είσαστε μαζί και πιο δυνατοί.
Θα έδινα τα πάντα για μια ανάσα σου πάνω σε έναν τέτοιο δρόμο, με φώτα αναμμένα, με υγρά μονοπάτια, με στιγμές έντασης και σιωπής, μα πάντα μαζί, γιατί το χώρια στοιχίζει το ίδιο και στους δυο μας.
Αν ακολουθήσω τροχιά, θα μας χωρίζει η έλξη, θα μας ενώνει ένας κόσμος, η ίδια μας η υπόσταση μα όχι ένα φιλί.
Κοίτα ευθεία, ίσες ευκαιρίες και παραγράφηκε η σκέψη από την πράξη.

Υπερευαίσθητος στον κόσμο σου περιπλανώμενος, αναζητάς τον χώρο σου, την γωνιά σου. Κανείς να μην έχει πέρασμα, ουδείς να έχει δρομολόγιο από τα δικά σου μέρη. Ξέρω δεν ψάχνεις κάποιον να σε ανακαλύψει, δεν ήταν αυτή η πρόθεση, μόνο να σε πιστέψει. Έχεις κλειστά τα μάτια, όχι για να αποφύγεις να δεις, αλλά γιατί νιώθεις την ροή του κόσμου μέσα σου, παλμός και σιωπή.
Προσφορά αφημένη στα πόδια σου, μικρό μου ταπεινό γερόντι, μικρή η ψυχή να σε παρακαλέσει, να σε ευχαριστήσει για την ύπαρξή σου και για τον πόνο που κοπιάζεις για να λυτρώσεις τον καημό, την πίκρα.
Ακλόνητος στις εικόνες σου, στις μελωδίες σου.

Όσο πρέπει θηλυπρεπής, έχεις την τσαχπινιά και την μαεστρία να τον φέρεις εκεί που θέλεις και να τσακίσεις τον ονειροπόλο εγωισμό του. Ναρκισσιστική φιγούρα που καλαρέσκεται στα καλέσματα περαστικών κορασίδων. Αδιάφορο. Ενώ όλα ξεδιάντροπα περνούν από μπροστά σου, τσακώθηκες από βλέμμα αχανές.
Γυναικωτός, ναι, χαρακτηρισμός ταιριαστός, αλλά γιατί φωνασκείς; έχεις να αντιμετωπίσεις αιθέριες υπάρξεις και σμιλεμένα κορμιά.
"Ωραιοτάτη μου κυρία, μένω καταγοητευμένος.."
"Από τι; από το άκομψο του φαίνεσθαι και τας καλάς αγωγάς μου; λυπάμαι νεαρίσκε μας σας προ έδωσε η αμφίεσή σας".
Θηλυπρεπής, μες την σκέψη σου παιχνίδια και σκέρτσα!

Ασυναρτησίες και κωδικοί σε παράταξη, ο καθένας απολογείται και θέτει τα πράγματα από την πλευρά του. "Είναι λογικό", "είναι παρόρμηση", ¨είναι θέληση", "είναι ανάγκη" και το χαστούκι ήρθε την κατάλληλη στιγμή να βάλει ησυχία στην τάξη. Έχει κοκκινίσει, το χέρι δεν το κατεβάζεις, θα πονέσει περισσότερο αν το αφήσεις, γιατί θα θελήσεις να το φιλήσεις. Τιμωρία ως συνήθως, στον τοίχο, όρθιος και θα σε κοιτάζουν τα μαθητούδια, ενώ θα σβήνεις τις κιμωλίες από τον πίνακα. Δακτυλοδεικτούμενος, επιεικώς, σου χαρίστηκαν την ζωή, γιατί δεν είχε καμία σημασία η κατακραυγή, στα μάτια τους απλά δεν αναπνέεις.
Πράξεις και θεωρίες βαδίζουν και σε καλύπτουν, δεν σε ξεπερνούν.

Επικοινωνία μετρημένη και αυτή σαν να έχει ξεφύγει από την προσοχή μου. Είναι ενοχλητικό να έχεις άνθρωπο που ξεχωρίζει τα όρια και δεν ξεπερνά τα σημάδια που του έχουν πει να είναι ήσυχος και εκείνος να υπακούει, όχι επειδή θέλει, απλά είναι στην φύση του να υπομένει χατίρια. Δεν είχε ποτέ κάτι να χάσει. Ηθελημένη παρουσία σε κλειστό χώρο και ξέρεις πως ποτέ σου δεν θα είσαι ελεύθερος, έστω κι αν οι ψευδαισθήσεις σε περιτριγυρίζουν.
Ο κόσμος σου είναι τόσο ευαίσθητος, όσο πιο συχνά καταφεύγεις στο να δημιουργείς εικόνες, ήρωες, τόσο πιο πολύ θα σου υπενθυμίζουν οι ερινύες πως υπήρξες αμαρτωλός και απρόσεκτος.
Δεν θα σε νανουρίσει ποτέ και αποδέχτηκε τον ρόλο του στο κάλεσμα, μην γνωρίζοντας και ο ίδιος πως να δραπετεύσει από την πραγματικότητα που απομακρύνεται από σένα.
Μια ζωή θα ψάχνει να βρει τρόπο να σε δοκιμάσει, να σε γονατίσει, να σε αποθεώσει, γιατί του είναι δύσκολο να πιστέψει, πως υπήρξες μοιραία, άθελά σου, χάραξες μια γραμμή στην παλάμη του.